Mage Guild Wars

Misja prosta - Orochi - #6

     - Ach... dziecię. Moja obecność nie może być bardziej uporczywa, niż brak zmysłów dotyku, węchu i smaku. Jestem nagi, a nie marznę. Mam nos, a nie czuję żadnego zapachu. Mam język, a nie pamiętam smaku potraw, które jadłem w odległej przeszłości. Kim jestem? - spytał zamyślonym tonem, jakby sam nie znał odpowiedzi.
     Słuchając o zapachu i smaku, Orochi podświadomie pobudził te zmysły. Nos odbierał głównie woń otaczającego go lasu, ale na języku niemal czuł pieczeń z dzika. Sama myśl o ciepłym mięsie wzmogła uporczywy głód. Żołądek skręcał się i domagał czegokolwiek do jedzenia.
     Mag dostrzegł w oddali stworzenie, o którym wcześniej słyszał jedynie legendy. Łosica. Ciało miał ogromnej łasicy, nogi i poroże łosia. Stworzenie przez wielu uważane było za przedstawiciela wymarłego gatunku. Inni uważali je za legendę. Wszystkie historie zgadzały się natomiast w tym, że stworzenia miało nieporównywalnie przyjemne w dotyku futro, a wspaniały smak jego mięsa zapamiętywano do końca życia.
     Egzotyczny zwierz pałaszował krzew. Nie zauważył jeszcze człowieka.

Misja prosta - Orochi - #7

     Zwierzyna nie wyczuwając zagrożenia pałaszowała zawzięcie roślinność. Nie trudno było się domyśleć, że była podobnie głodna, co zasadzający się na nią Orochi. Nawet w lesie nie było dość pożywienia dla tak dużego zwierzęcia, by chodzić z pełnym żołądkiem. Działało to teraz na korzyść myśliwego. Zwierzę łamiąc patyki nie było zbyt czujne i wywoływało dużo hałasu. Wystarczył tylko jedne celny strzał. Jeśli tylko nic mu nie przeszkodzi.
     - Niesamowite! - ryknął eteryczny mężczyzna do ucha z zaskakującą głośnością, alarmując jednocześnie zwierzę, które nagle się zerwało do biegu [Szybkość - 110; Reakcje - 110]. Strzała musnęła ciało łosicy i delikatnie zraniła. Strzał miał jednak tyle mocy, że krew zabarwiła szkarłatem biały śnieg.
     - Nigdy nie widziałem czegoś podobnego! I do tego ta precyzja! Jak się tego nauczyłeś? Mnie też możesz nauczyć?

Misja prosta - Orochi - #8

     Zimne powietrze targało nerwy Orochiego nie bardziej, niż zachowanie magicznego przybysza nieznanego pochodzenia, czy też trawiący go od środka głód. Niezwykle rzadka zwierzyna, która swoim istnieniem zahacza o legendy zniknęła z oczu samotnego maga tak szybko, jak się ukazała. Nic nie było jednak stracone, łosica zostawiła nie tylko ślady kopyt, ale i drobne ślady szkarłatnej krwi w białym śniegu.
     - Najbardziej satysfakcjonująca nagroda - mówiła - to ta, na którą musisz czekać. - stwierdził duch bez krzty emocji - Największą nagrodą za ciężką pracę człowieka jest nie to, co za nią otrzymuje, lecz to, kim się dzięki niej staje. - dodał, unosząc lekko kącik ust w krótkim uśmiechu.
     Minęło kilkanaście minut cichego marszu, nim wygłodniały mag ze swoim eterycznym towarzyszem odnalazł zwierzynę. Ofiara leżała pod drzewem, liżąc ranę szorstkim językiem.

Misja prosta - Orochi - #9

Młody mag, mimo niezłego podirytowania, niczym w transie odwrócił się w kierunku zwierzyny, napinając łuk. W jednej chwili, dzięki latom doświadczania, wszystkie jego emocje zmieniły się w chłodne skupienie. Cząstki magiczne formowane z gracją zdumiały nie tylko ducha, ale również łosicę. Zwierzę odwróciło się w kierunku strzały akurat, gdy ta przeszywała [W: 10] jej lewy bark — w okolicy słychać było jedynie donośny jęk.
    – Zabij by przeżyć, choć ta zasada wydaje się dla wielu brutalna, wszyscy z niej korzystamy. Nawet łoś czy łasica zjadają rośliny, a ludzie na co dzień handlują zwłokami zwierząt. Czy różni się to czymś od zabójstwa? Jeśli nie to czemu tak wielu boi się własnoręcznie dokonać czynu? – zjawa szeptała magowi koło ucha. W jej głosie słychać było co raz większe wątpliwości, a sama stała się jakby nieco bardziej przezroczysta.
    Tymczasem łasica, choć ciężko ranna, desperacko starała się ujść z życiem. Z lekkim trudem włóczyła [S: 30] niesprawne odnóże po miękkim puchu, zostawiając za sobą kolejne plamy krwi. Choć nie uciekała szybko, ze względu na gęstość lasu, między Orochim a jego celem znów stanął gąszcz drzew.

//Nie wiem jak tam byłeś umówiony z Vincem wcześniej, ale następnym razem daj statystyke Potencjału Magicznego przy takim strzale

Misja prosta - Orochi - #10

Młody mag śledził czujnym wzrokiem zwierzynę, nie przestając nawet gdy mówił. Usta odpowiadały mistycznej istocie, ale ręce i umysł skupione były na celu. Chociaż ta rzadka krzyżówka znikła mu na moment z oczu, nic straconego. Gdy tylko jej bogate poroże ponownie wysunęło się zza drzew, zrobił pauzę w wypowiedzi, by szybkim, płynnym ruchem wypuścić kolejną strzałę. Leciała ze sporą prędkością, muskając korę znajdujących się po drodze drzew, i mimo to trafiając zwierzę prosto w masywny kark [W:10]. Łosica padła.
    – Tak, tak, naturalna kolej rzeczy. Natura dyktuje nam swoje warunki od kolebki po dzień śmierci. Właśnie o tym jest łańcuch pokarmowy. Ludzie zjadają zwierzęta, a zabija ich coś innego. Świat dąży do równowagi — zabiłeś, więc i ciebie zabiją. Dlatego nic nie trwa wiecznie, nieśmiertelność nie istnieje, bo nienawiść musi pozostać w równowadze – kontynuował spokojnie eteryczny towarzysz, w czasie gdy chłopak szedł w kierunku ciała. Po kilku minutach byli na miejscu, a łosica, jak się okazało, dalej dyszała. W karku, na wysokości barków, miała wbitą lodową strzałę.
    – Trzeba przyznać, że twarda z niej była sztuka!

Misja prosta - Orochi - #11

    Dobicie łosicy to była dla niego pestka, zwierzę straciło przytomność natychmiastowo, a obficie wylewająca się krew w tętnicy nie pozostawiała złudzeń, co do śmierci. Cel, znaczy obiad, wydawał się osiągnięty…
Niepokój. Pusta. Takie uczucia doszły do chłopaka, gdy zdał sobie sprawę, że dziwny upiór pozostawał od dłuższego czasu w milczeniu. Jeśli zdecydowałby się obejrzeć, zrozumiałby, że eteryczna postać przepadła bez śladu czy szmeru, gdy zajmował się dobijaniem ofiary.
    – Wywiążesz się ze swojej obietnicy? – rozległ się znajomy głos po dłuższej chwili oczekiwania, po czym martwa przed chwilą łosica skierowała swoje puste ślepia w jego stronę. Moment później stała już półtora metra dalej na równych nogach. Wystarczył jej jeden szybki sus, wręcz mignęła mu przed oczami. – Trwać przy prawdzie i przekonywać o tym wszystkich pozostałych czy łapać się kłamstwa i korzystać z każdej szansy? Jaką drogę ty byś obrał?
    Pół łasica pół łoś próbowała dosięgnąć językiem swoich pleców. Zalizać miejsce, gdzie pozostawał wbity lodowy twór… całkiem nie przejmując się w jak nienaturalnej pozycji wówczas znajdował się jej niedawno poderżnięty łeb. Skierowana była w stronę maga, nie przestając czujnie wpatrywać się w jego oczy.

Misja prosta - Orochi - #12

    – Yhym, a więc to tak… rozumiem – potakiwała łosica, rzucając na boki co raz bardziej oderwanym łbem. Na koniec, spojrzała mu w oczy… a przynajmniej spróbowała, bo wiadome mięśnie odmawiały posłuszeństwa. – Mój czas się kończy, ale wiesz co… polubiłem Cię. Jak spotkasz kiedyś chłopaka imieniem Dento przekaż mu pozdrowienia z zaświatów. To chłopak mniej więcej w Twoim wieku z blizną od noża, od ucha aż do brody. Sarabada… – i głos przepadł bez śladu.
    Orochi tymczasem miał okazję obserwować jak z łosicy na powrót ulatuje życie. Najpierw przyszło uczucie uchodzącej z tego miejsca dziwnej energii. Potem ku ziemi podążył jej wzrok jakby pchany prawem grawitacji. Postawa zaczęła się mocno chwiać. Chwilę później dwumetrowe truchło z pięknym, choć skromnym, porożem zatopiło się w miękkim puchu.

    Znów sam na sam z mroźnym wiatrem… mag przypominał sobie o burczącym brzuchu. Słońce, wciąż blade na horyzoncie, dawało znać, że do południa zostało kilka godzin. W okolicy było pusto jak zwykle, tylko drzewa i śnieg.

Koniec sesji.