Mage Guild Wars

Misja prosta - Lilianna - #7

Czwórka pokiwała głową na słowa dziewczyny, a ona ruszyła, mijając pień z wyrysowanym znakiem "latarni". Ten znak to był ich jedyny trop, który mówił, że trafili na właściwe miejsce... Za nim faktycznie wiła się wąska, na szerokość jednego człowieka, niemal całkowicie zatarta ścieżka. Gdzieniegdzie gubiła swój tor, aby rozpocząć się parę lub naście metrów dalej na nowo. Raz na kilkadziesiąt metrów, wyrastało z niej drzewo, a dużo częściej po prostu w bardzo bliskiej odległości od niej. W tym obszarze dominowały wysokie, z gałęziami osadzonymi na wysokości ponad pięciokrotności wzrostu przeciętnego członka zespołu, typy iglaste, ale gdzieniegdzie można było zauważyć pojedyncze sztuki niższych liściastych podobnych budową do brzozy - kolorem jednak nieodbiegających od reszty. Od strony lasu dobiegały dźwięki ptaków, szum traw. Lili z pewnością od dłuższego czasu nie znajdowała się w tak spokojnym, przepełnionym świeżością miejscu.
    Horyzont pokrywały, oprócz gęsto porośniętych drzew, również wszelkiej maści losowo rozmieszczone krzewy jagody, maliny i różnych innych bliżej niezidentyfikowanych owoców. Czym głębiej w las, tym gęściej one rosły i tym większe ryzyko zgubienia się w przypadku zbyt dalekiego odejścia od szlaku. Żadne niepokojące odgłosy, prócz ruchu liści i szelestu igieł, prawdopodobnie spowodowane przemieszaniem się ptaków, nie dochodziły uszu dziewczyny. Chłopcy wciąż czekali, jedynie wychylając się zza podobnego do dębu drzewa i obserwując swoją "tarczę".

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2019-08-05 22:41:48)

Misja prosta - Lilianna - #8

Rarin pośpieszył w kierunku dziewczyny, by odpowiedzieć na pytanie. Za nim stanęli po kolei: Meigu, Kudaru i Kishin. W ten sposób, gęsiego, ruszyli w głąb lasu.
    -Nie. Jesteśmy tu pierwszy raz - jedynie słyszeliśmy o niej od dorosłych... ale też niewiele... - chłopak podszedł jeszcze bliżej Lili, poprawiając okulary -„Trzeba iść wzdłuż ścieżki do kamienia, skąd ujrzycie staw, czy raczej jezioro...˝ - zacytował fragment lokalnej historyji -Stamtąd już na pewno znajdziemy drogę. Jako małe dzieci często chodziliśmy z rodzicami nad to jezioro; jest zaledwie kilometr od naszej wioski.
    Cała piątka przemieszczała się dalej.
    Szelesty krzaków, też tych najbliżej nich, ćwierkanie ptaków oraz inne dźwięki typowe dla tego typu krajobrazu przybierały znacząco na sile, co z pewnością mogło utrudnić odbieranie bodźców o niebezbieczeństwie. Na szczęście, Lilianna była dość czujna, by dać radę dostrzec je odpowiednio szybko. Meigu, Daru i Kishin odwrócili twarze w lewą stronę; widzieli tylko lekkie ruchy liści. Stukot dzikich zwierząt nieubłaganie zmierzał już dziwnym zygzakiem w ich kierunku. Tętent o ziemię rozgałęział się na co najmniej kilka nierównomiernych odnóg. Jednostajnie przybierając na sile, odbijał się od pni drzew. Miecz chłopca wysunął się w przód. Coś nacierało z dużą prędkością.
    -Atak jest!

Misja prosta - Lilianna - #9

Zaprawionej w pojedynkach dziewczynie nie brakowało refleksu czy szybkiej reakcji. Bez problemu znalazła się za naturalną przeszkodą jeszcze zanim pojawiły się szarżujące zwierzęta. Nie przewidziała jednak, że jej cele, które miała chronić, nie były tak obeznane z silnymi emocjami towarzyszącymi sytuacji niebezpiecznej jak ona. Chłopcy, mimo że podawali się za dumnych poszukiwaczy przygód, nie potrafili tak szybko podjąć samodzielnej decyzji o sposobie obrony przed napastnikiem. Uwaga Lilianny, żeby się schowali, z pewnością pomogła, lecz nie dla wszystkich okazała się wystarczająca.
    Najmłodszy z nich, Meigu, instynktownie chciał skulić się na ziemi ze strachu, jednak w jego wypadku słowa "tarczy" podziałały jak impuls, który sam pokierował jego nogi. Gdzie było najbezpieczniej? Oczywiście przy niej, więc, popędzany przez dziewczynę, momentalnie pobiegł za nią. Najszybciej jak mógł, niemal przewracając się o własne nogi.
    Nad wyraz optymistyczny, energiczny Kishin stał dalej w pozycji bojowej, z wysuniętym mieczem, a głowę wciąż zaprzątały mu słowa dziewczyny - "Bądźcie moim mieczem". Adrenalina uderzyła ze zdwojoną siłą w jego ciele, sprawiając że zastygł w miejscu. Nie wiedział już czy uciekać, czy atakować, wierząc w ochronę zapewnianą przez czarodziejkę, a może po prostu przygotować się na śmierć.
    Kudaru jako jedyny sprawiał wrażenie mieć głowę na karku. Delikatnie podszedł do najbliższego drzewa i schował się za nim, nie tracąc ze wzroku punktu, z którego dobiegały dźwięki. Wyglądało na to, że mu nic nie grozi.
    Wysoki chłopak, który chociażby z racji swojego wieku - miał 17 lat, więc był najstarszy, nie licząc maga - powinien zachować się najodpowiedniej; tymczasem nawet z początku nie zorientował się, że nadbiega jakieś niebezpieczeństwo. Myśli zaplątały mu sprawy związane z Lili, a niespodziewany krzyk sprawił, że, zamiast uciekać na ślepo, postanowił najpierw rozeznać się w sytuacji gorączkowo rozglądając się na boki. Następnie miał zamiar schować się jak pozostali, lecz...

    Niezbyt pokaźnych rozmiarów osobnik z rodziny świniowatych wynurzył się z krzaków i w dzikiej szarży zahaczył o chłopaka, który już chciał wdrapać się na drzewo, jak tylko go zobaczył. Oboje padli na ziemię, a zwierzę zdezorientowane postanowiło pozostać na brzuchu. W tym czasie, drugi, nieco większy, wybiegł z miejsca, gdzie niedawno stała czarodziejka. Drzewo skutecznie zapobiegło ich zderzeniu, sprawiając że dzikowaty stwór, sprawnym ruchem je wyminął i pobiegł dalej. Grzybowy chłopczyk niemal się o niego otarł w ostatniej chwili łapiąc się dziewczynie za tył płaszcza. Jednak na tym nie koniec. Dużo większy osobnik, wielki na około metr i na półtora metra długi, prawdopodobnie rodzic, zatrzymał się w zasięgu z wzroku, widocznie szykując się do szarży. Nie wiadomo, czy w pobliży nie znajdują się jeszcze inne jemu podobne, ale dźwięki racic tąpających po twardym gruncie raczej wskazywały na to, że wataha przestała już kolidować z grupką poszukiwaczy przygód.

#EDIT
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2019-08-10 22:31:31)

Misja prosta - Lilianna - #10

Gdy dziewczyna pogrążała się w myślał, zastanawiając się nad planem działania, zaniepokojona losem swojego dziecka locha nie stała całkiem bezczynnie, ryjąc racicą w ziemię i gotując się do wejścia w dziką szarżę. Czas nieubłaganie mijał. Lilianna zdążyła jeszcze pomóc chłopcu z wdrapaniem się na drzewo, które nie ułatwiało tego swoją budową pozbawioną wystarczająco nisko umiejscowionych gałęzi – zanim zabrakło tego czasu na cokolwiek innego. Dziecko chwyciło z całych sił niegruby pień, starając się tylko nie spaść z powrotem na ziemię. Bestia natomiast zaczęła już od paru sekund nacierać. Lilianna zdążyła wychylić się zza drzewa, a rozpędzone niecałe 70 kilo żywej wagi uderzyło ją w bok, przebiegając jeszcze 10 metrów dalej (siła: 90, szybkość: 30). Dziewczyna poczuła silny cios głównie w okolicach od lewego kolana do miejsca powyżej biodra, a następnie pęd rzucił nią na niecałe 2 metry w tył. Spadła prosto pomiędzy dwa krzewy, waląc głową o glebę. Obrażenia na szczęście nie były poważne i ograniczyły się do lekkich mroczków, ubrudzonego płaszcza – jednakże błędy w planie obniżyły nieco morale grupy. Kishin po wszystkim odwrócił się z powrotem w stronę bestii, która na nowo szykowała się do szarży – mina chłopaka lekko spoważniała. Daru dalej czaił się bezpiecznie za drzewem z drugiej strony szlaku, a Rarin zaczyna dochodzić do siebie, powoli przechodząc do siadu. Meigu uporczywie trzyma się drzewa...

Lili nie zdążyła użyć zaklęć, więc nie traci energii.

Po za tym w skrócie: Locha zaczęła szarżować jeszcze zanim Lili zaczęła pomagać Meigu i potrąciła dziewczynę odrzucając ją na jakieś 1,5 do 2 metrów. Będą siniaki. Reszta chłopców bez zmian i brak nowych zagrożeń. Locha zatrzymała się jakoś w odległości 10 metrów od dziewczyny, a jakichś 14 od najdalej wysuniętego Kudaru.

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2019-08-10 22:16:29)

Misja prosta - Lilianna - #11

Uderzenie dziewczyny o glebę było niemal natychmiastowe, a rozjuszona locha do wyhamowania potrzebowała przecież jeszcze trochę czasu. Stąd wniosek, że Lilianna zdążyła się otrząsnąć i wstać na nogi jeszcze zanim zwierzę zwróciło się w ich stronę, wyprowadzając kolejną szarżę. Krzyk ewidentnie też bardziej podziałał na chłopców niż spokojna ocena sytuacji. Skumulowany z czasem, jaki mieli na ogarnięcie zaistniałej sytuacji i wcześniejszymi namowami przez ich "tarczę", sprawił, że jakby ze zdenerwowania zaczęli rozglądać się na boki w poszukiwaniu drzewa. Już nawet nie kryjówki, a po prostu drzewa, jakby w obawie, że jeszcze bardziej rozzłoszczą już i tak zdenerwowanego Madōshi*. Meigu jeszcze mocniej chwycił się pnia na tej swojej wysokości drugiego metra. Kishin pobiegł na ślepo i energicznie wskoczył na pierwszy lepszy, podczas gdy locha była już w trakcie kolejnej szarży. Rarina szczególnie mocno dotknął krzyk – on jednak, zamiast otrząsnąć się, został zdezorientowany, a poprzednie nawroty głowy powróciły. Finalnie, z powrotem upadł na trawę jakby w wewnętrznej agonii. Nawet Kudaru, który wydawał się w bezpiecznej pozycji, a w tamtym momencie korzystał z zamieszania, by odciągnąć leżącego kolegę na parę metrów, posłusznie wskoczył na drzewo i wspiął się najwyżej ze wszystkich. Potem już tylko przełykali ślinę.
    Przedstawicielka płci pięknej w grupie, jako najsprawniejsza i prowokatorka wszystkich działań, rzecz jasna najszybciej znalazła się w bezpiecznym miejscu, bez problemu wspinając się wysoko do gałęzi osadzonej 8 metrów nad podłożem. Stamtąd miała świetny widok m.in. na pędzącą już świnie i zachowania chłopców. Bestia na szczęście nie była zainteresowana bezbronnie leżącym na ziemi Rarinem – najwyraźniej uznała że jest martwy, a orientując się w trakcie biegu, że pozostałe cele znikły z jej zasięgu ataku, nieco się uspokoiła, podchodząc spokojnie do swojego maleństwa. Podniosła go pyszczkiem na nogi, podeszła kilka metrów dalej obwąchać chłopaka, który ze strachu nie drgnął nawet na moment, po czym, wraz z warchlakiem, ruszyła w pogoń za resztą watahy. Sytuacja nieco się uspokoiła, a okolica niebawem wróci do swojego poprzedniego spokojnego rytmu.

*Maga

Misja prosta - Lilianna - #12

Większość z nich, w ciszy przerywanej odgłosem ciężkich oddechów, posłusznie wykonała polecenie. Lili schodząc po swój płaszcz zauważyła, że Meigu trząsł się ze strachu, wciąż nie puszczając drzewa. Jej pomocna dłoń nieco go uspokoiła, a przy jej pomocy, udało się postawić również jego na nogach. Najgorzej sytuacja miała się z wysokim okularnikiem. Na szczęście okularom nic nie było, ale chłopak wciąż leżał nieprzytomnie na ziemi. Zebrała się wokół niego cała czwórka [być może Lili też], wszyscy mieli spuszczone głowy. Tylko Daru spróbował go ocucić, lekko potrząsając jego bark.
    -Hej, słyszysz mnie? - wydobył się smętny głos chłopaka, szukającego kontaktu wzrokowego ze swoim kolegą.
    Rarin, jedynie wciąż lekko zdezorientowany, podniósł się na tyłku, rozglądając się po twarzach otaczających go ludzi. Następnie wstał, otrzepał się z brudów i najwidoczniej zaczął dochodził do siebie. Daru uśmiechnął się na te gesty. Po czym grupa chciała ruszać dalej. Bez rozdrapywania starych ran. I tym razem zachowując znacznie większą, desperacką wręcz ostrożność – patrzyli pod nogi przy każdym kroku, starali się zachowywać ciszę i nasłuchiwali każdego szmeru, wyciszając swoje myśli do minimum.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Misja prosta - Lilianna - #13

Przemierzali w grupie co raz głębsze rejony wschodniego lasu, kurczowo trzymając się przecież tak niepewnie wyglądającej ścieżki. Rarin, który można powiedzieć, że odniósł największe obrażenia, trzymał się tym razem bliżej środka formacji, a reszta postanowiła nie tracić skupienia na chwili obecnej. Minuty mijały aż cała zgraja dotarła do miejsca, w którym drzewa i ogólna roślinność zaczęły się nieco rozrzedzać. Dotarli w końcu do tak ochoczo wcześniej zapowiadanej skały widokowej. Mimo ogólnie panującej niepewności, chłopcy zdecydowali się skorzystać z okazji przyjrzenia się temu, co natchnąło ich przodków do stworzenia ich osady. Rozciągał się stamtąd widziany z góry krajobraz zdominowany przez wielkie owalne jezioro po środku, otoczone przez rzędy wysokich, spiczastych choinek. Piękne bezchmurne niebo oraz przepływający przez to miejsce strumień wilgotnego powietrza powinien działać na plus dla jego atrakcyjności. Dalsza droga była już kompletnie urwana, ale skoro jezioro powinno być jej naturalną kontynuacją, to prawdopodobnie powinna prowadzić w dół wzgórza wśród leżących na ziemi wielkich kamiennych bloków.
    -Droga się urwała, ale jak tylko dojdziemy do jeziora to spokojnie już trafimy na właściwe miejsce, więc teraz powinno być już z górki - Kudaru, nieświadomie używając gierki słownej, poczuł w sobie obowiązek wytłumaczenia Lilianie sytuacji, w której się znajdują.
    Podróż w dół nie należała do ciężkich, a wkrótce znaleźli się na wypłaszczeniu, z którego już niedaleko do wody. Problemem mogłyby być jedynie zwiększające się liczby odgłosów zwierząt w okolicy, czemu w zasadzie nie ma się co dziwić bo znajdują się w lesie, a w tym tych większych jak jelenie czy nawet niedźwiedź... widziany jak kręci się daleko od ferajny przy jakimś krzewie – jego ślepia widocznie skierowane były w waszą stronę, a oczy chłopców w stronę maga.

Niedźwiedź znajduje się na wprost od ciebie w odległości na oko 600 m. Jest częściowa zakryty przez krzak.
Jezioro było duże – co najmniej o kilometrowej średnicy, a brzegu jeszcze nie widać z twojej obecnej pozycji.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2019-08-11 22:09:54)

Misja prosta - Lilianna - #14

Lilianna dostała już raz nauczkę podczas starcia z naturą, więc nie miała zamiaru ryzykować ponownej konfrontacji z podobnym zagrożeniem. Mimo, że każdy z chłopców zauważył niebezpieczeństwo w porę, gest dziewczyny skierował uważniej cztery pary ślepi w jej stronę. Chłopaki pokiwali głowami, a część z nich dodatkowo zasalutowała.
    Niedźwiedź początkowo bacznie przyglądał się drużynie poszukiwaczy przygód, jak tamci obchodzili go dużym łukiem. Pewnie gdyby był człowiekiem zaśmiałby się w duchy z wdzięczności dla poszanowania jego siły. Tak na prawdę nie miał również powodów, czy nawet chęci zaczepiać przedstawicieli nietypowego dla siebie gatunku, więc po pewnym czasie, znudzony daremnym ukrywaniem się dwunogów, oddalił się w nieznanym dla nich kierunku. Tymczasem Rarin, Kudaru, Meigu i Kishin, niemal zsikali się w majtki na myśl, że znowu mogliby zostać ofiarą ataku dzikiej bestii.
    Więcej niespodzianek brak, a długa droga po pięknym łuku, jaki wytyczyła sobie dziewczyna obfitowała jedynie w tumany kwiatów przeplatanych kasztanami, od których bolały kolana, jeśli chodziło się na czworaka. Lada moment na horyzoncie pojawił się naturalny akwen wodny, a po dotarciu do niego, twarze dzieciaków rozpromieniały na nowo.
    -Tak. Już nic nam nie grozi! -Łoł, było całkiem groźnie, strasznie się bałem. -Nie, nie, nie. Przesadzasz trochę, brachu. -Uff... - niektórzy z jasno wyrysowaną ulgą, inni z podniecenia, a jeszcze kolejni, chłodno podchodząc do sytuacji – tak właśnie brzmiały słowa każdego z członków ekipy. Następnie, nadal pozostając spięci pod wpływem poprzednich przygód z dzikami, ruszyli wzdłuż brzegu. Kishin energicznie wyrwał do przodu, wymijając koleżankę o kilka metrów. Za nim – Meigu. Od linii wielkich na kilka pięter choinek, które stanowiły początek strefy w miarę gęstego lasu, dzielił ich co najmniej kilkumetrowy pas wyłącznie trawy. Z drugiej strony znajdowały się krystalicznie czyste wody jeziora. W takiej atmosferze podróż potrwała aż na drugą stronę brzegu.
    -To już niedaleko, idź za nami - zwrócił się podczas spaceru jeden z okularników do Lili, po czym wskazał daleko na inny skrawek brzegu - Tam jest już ubita droga i będziemy wtedy bezpieczni.
    Faktycznie, gdy dotarli ich oczom ukazała się ścieżka na 1,5 m szeroka z twardej ubitej ziemi. Drzewa po obu stronach rozmieszczone były dużo rzadziej, jak nie w poprzednich etapach przygody, co dawało wspaniały widok na ewentualnie zbliżające się zwierzęta. Na razie w widnokręgu zwierząt brak, a chłopcy z tego powodu powrócili do swoich dawnych min. Tych najdawniejszych, jeszcze sprzed spotkania z nią.
    Zachód zbliżał się nieubłaganie na tle wysokich drewnianych pali, które służyły za mur obronny. Pośrodku nich, w bramie wioski, stały trzy starsze małżeństwa i kręciło się paru urwipołciów. Na ich widok czwórka jakby wyprostowała się bardziej, wypięła pierś i zmieniła rodzaj kroku na bardziej dziarski.
    -Ojej, mój mały Kishin, Meigu! -Nic wam nie jest, Rarin? -Daru, bracholu, opowiadaj jak było - fala krzyków i użalań zalała uszy wszystkich obecnych. Część bachorów, z którymi Lilianna nie miała jeszcze do czynienia, stanęło wokół niej i zaczęło bacznie się przyglądać.
    -Dziękuję Ci z całego serca! - zwróciła się do dziewczyny jedna ze starszych pań z sakiewką w obu rękach - Masz, należy Ci się za cały ten trud. Nasze dzieciaki są strasznie uparte, ale chociaż udało się, by Panią z sobą zabrało.
-Dzięki Ci za wszystko. -Następnym razem będziemy wiedzieć, by nigdy nie spuszczać uwagi. -Byłaś bardzo odpowiedzialna...
    Kudaru jedynie pokiwał głową na zgodę.
    Misja dobiegła końca, bo chłopaki wróciły do domu. Teraz pora też na Lili, która może wrócić tą samą drogą lub zgarnąć bezpośrednią bryczkę do Magnolii.

Gratulacje i życzę również przyszłych sukcesów – Twój Narrator.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2019-08-13 21:49:49)