Mage Guild Wars

Misja grupowa - normalna - Lilianna & Senta - post #11

Chyba nie tego spodziewali się mężczyźni, których młodzi magowie zaskoczyli. Byli zdezorientowani to trzeba było przyznać. Byli na pewno silniejsi, w dodatku szybsi i mieli więcej asów w rękawie. Problemem dla nich był jednak Senta. Może nie był za silny, ale jego strategia oraz umiejętność analizowania walki pozwoliła mu spętać obydwóch przeciwników. Gdyby walczyła tylko Lilianna zapewne by przegrała. Trzeba było przyznać teraz chłopakowi, że uratował nie tylko siebie, ale i swoją towarzyszkę z opresji.

Gdy dziewczyna kazała się poddać wrogom, rudowłosy zaczął się śmiać.
- Nawet jak się poddamy i Ty nas nie zabijesz to zrobi to Yoshito. Śmiało... nie krępuj się.
Mogło się to wydawać dziwne, ale mężczyzna widząc, że nic nie zdziała po prostu przestał się szarpać i zrezygnowany, ale uśmiechnięty stał w miejscu czekając na swój wyrok.

W tym samym czasie drugi z mężczyzn o czarnych włosach siłował się dalej z magią, Jak było widać najwidoczniej nie chciał pogodzić się ze śmiercią. Jego twarz już była cała czerwona od pokładów siły, jednak nie dawał z wygraną. Widocznie uznał, że wyprowadzi atak na tą magię już nie ją podtrzymując, ale próbując rozerwać. W pewnym momencie z jego mięśni zaczęły wyskakiwać na wierzch żyły, a on sam jakby posiadał więcej siły (siła - 85). Ku zdziwieniu magów albo i nie, mężczyzna silnym ruchem nie tyle co rozerwał, ale poluzował sznur z magii Senty dzięki czemu udało mu się wydostać z objęć mroku odchodząc lekko w tył. Nie gadał zbyt dużo. Znajdował się najbliżej Senty, bo jakieś trzy metry, jednak było widać, że ten ruch bardzo go zmęczył. Wyjął spod swojego ubrania miecz, który był umazany we krwi. Młodzi magowie mogli zacząć przypuszczać, że to on tak urządził staruszkę. Jego nogi dla niego samego zrobiły się ociężałe. Można było to poznać po tym, że ledwo unosił je z ziemi. Widocznie chciał poczekać i odpocząć chwilę, aby wrócić do pełni sił.

Lilianna chciała skorzystać ze swojej umiejętności, która pozwoliłaby jej unieść ciężarki rudowłosego. Użyła swojej umiejętności i... nic. Jak się okazało ciężarki widocznie były cięższe niż mogła unosić. Stawiało ją to w niekomfortowej sytuacji, a przynajmniej tak się mogło wydawać. Co tym razem zrobi?

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2019-01-06 20:35:36)

Gdy Senta był niedaleko pierwszego unieruchomionego przeciwnika ten naglę wyrwał się z jego zaklęcia. Histeryczna siła. Stan w którym człowiek może wykorzystać 100% możliwości swojego ciała, a nie jedynie standardowe 80%. Ta niewielka różnica pozwoliła mu uwolnić siłę na tyle dużą, aby przełamać jego zaklęcie. Jednakże na skutek tego pomimo uwolnienia się był zmęczony i ledwo stał na nogach. Senta jednak z obojętnym wyrazem twarzy wyciągnął dłoń przed siebie.
-Promień Ciemności - Odrzekł chłodno i wystrzelił przed siebie wiązkę magii. Nie celował jednak idealnie w środek jego ciała. Wycelował w kierunku jego twarzy bliżej kierunku w którym znajdowała się Lili. Dlaczego? Otóż planował to zrobić tak, aby w chwili uniku musiał odwrócić się chociaż trochę i stracić z widoku dziewczynę z Fairy Tail. Tym samym Lil będzie łatwiej trafić swoim zaklęciem. Gdyby jednak jakimś cudem ich przeciwnik i tak uniknął wszystkich skierowanych w jego stronę ataków, Senta od ranu postawił między sobą, a przeciwnikiem ścianę na wysokość półtora metra. [Kontrola Magii Ciemności] Dzięki tej wysokości nie tracił przeciwnika z widoku, ale za to wróg miał trudniej zaatakować bezpośrednio.

Siła Magii: 69
Szybkość Magii: 48,3
Wytrzymałość Magii: 48,3

Energia Magiczna: 29.000 - 10.000 = 19.000

Jeśli używa kontroli magii ciemności:
Energia Magiczna: 19.000 - 4.000= 15.000

Udało się! A to było najważniejsze! Gorzej było jednak z nią, zużyła dużo energii przez krótki okres czasu co z pewnością dobrze na nią nie wpłynie. Dopiero widok krwi i rozwalonych części ciała w jakiś sposób uspokoiło ją przez co upadła na kolana, następnie otwarte dłonie położyła na ziemi. Zaczęła kasłać i pluć krwią na ziemi. Był z trzy, nie nawet cztery silniejszy niż ja mam wytrzymałości była tego pewna. Pewnie bez siniaka się nie obejdzie, częściowo kręciło się jej w głowie. Wstała i kołysała się lekko na boki. Po kącikach ust leciała jej krew. Zaczęła podchodzić w stronę Senty i chłopaka którego uratowali. Jedną rękę ciągle dotykała brzucha, który bolał ją niemiłosiernie i pewnie nawet gdy wróciła do Magnoli to ból nie przeminie.
-Co z nim? Jest nie przytomny? - spytała Senty stojąc niedaleko niego. Koniec końców stała metr od niego. Nie czuła się najlepiej.
-Dobra robota, gdyby nie ty.... pewnie misja by nam się nie udała - dodała i uśmiechnęła się lekko, lecz po chwil i skrzywiła się z bólu i syknęła.

Misja grupowa - normalna - Lilianna & Senta - post #13

Atak który Lilianna doznała przez cały czas się upominał. Rana nie była poważna, jednak ból nie ustawał Było to spowodowane nie samym atakiem, a miejscem w którym doznała obrażeń. Jak wiadomo brzuch jest tą słabszą częścią ciała przez co dziewczyna doznawała skutków ataku. Krew z ust czy też straszny ból były jej głównymi objawami. Nie powinno jej się nic poważnego stać, jednak dobrze by było gdyby udała się z tym do szpitala.

Senta sam nie był w najlepszej formie. Nie było to tak jak u dziewczyny spowodowane obrażeniami fizycznymi, lecz wykończył sam siebie psychicznie. Było to zrozumiałe. Walka była strasznie ciężka, być może mieli farta, a być może to dzięki temu, że zaskakiwali swoich przeciwników. Najważniejsze jednak było to, że się udało i mogli teraz odetchnąć z ulgą. Położył się na ziemi, aby odpocząć. Mężczyzna był nieprzytomny przez ten cały czas. Aby wrócił do sił, położył go w bezpiecznej pozycji, a następnie po raz kolejny wrócił na swoje miejsce. Mieli dużo czasu, nie musieli się już spieszyć, mogli dojść powoli do siebie.

Przez ten czas zdążyło się już zrobić ciemno. Mrok ogarnął las sprawiając, że nie wiele widzieli. Lekki wiaterek zawiewał w ich twarze sprawiając, że mimo bólu czuli lekką przyjemność. Walka na pewno sprawiła, że obydwoje w jakiś sposób się spocili. To im pomogło trochę ochłonąć.

Gdy tak leżeli bezczynnie za jakieś trzydzieści minut mężczyzna, którego znaleźli zakasłał. Ich oczy zdążyły za ten czas przyzwyczaić się do ciemności. Lekko otworzył oczy, lecz nadal wyczerpany odwrócił tylko swoją głowę na bok i zauważył leżącą na ziemi dziewczynę.
- Ty też... jesteś od nich?
Zadał tylko pytanie, aby za chwilę znowu kaszlnąć. Jego gardło było suche, dawno za pewne nie pił. Jego słowa były ciche, w dodatku niewyraźne. Chyba nie wiedział gdzie się obecnie znajduje, ani co tutaj robi. Czekał aż dziewczyna odpowie na jego pytanie. Chłopaka nie zauważył, bo leżał z jego drugiej strony. Ciało miał obolałe. Nie było co się dziwić po takiej liczbie ran jaką posiadał. Każdy najmniejszy ruch sprawiał drgawki z bólu. Miał już dosyć tortur, które przeszedł. Najchętniej by chyba zasnął i się już nie obudził.

Senta starał się nie zasypiać, ale przychodziło mu to z trudnością. Co chwilę opadała mu głowa i natychmiast się budził. Nim się zorientował słońce zaszło za horyzontem i nastała noc, a jego oczy musiały przystosować się do półmroku. W międzyczasie myślał o najróżniejszych rzeczach. Zaczynając od tych związanych z misją, a kończąc na tym co będzie robił gdy już wrócą do Magnolii. Chociaż to akurat głupie pytanie, bo na pewno spędzi wiele czasu na treningach. Dzięki walce z tamtą dwójką zrozumiał, że jego asortyment zaklęć jest zbyt ubogi, a jego ciało zbyt słabe. Wygrał jedynie dzięki inteligencji i dopasowania się do Lilianny.
Jego przemyślenia zostały przerwane przez obudzenie się chłopaka. Zaczął on rozmawiać z dziewczyną, która wytłumaczyła kim są i że porwany jest już bezpieczny. Nie pozostało im nic innego jak ruszać w drogę powrotną.
-Myślisz, że dasz radę iść? Postaramy się ci pomagać, ale niestety Lilianna jest ranna, a ja nie mam na tyle siły aby cię tachać na plecach.

-Nie ma za co - odrzekła ciesząc się, że mogła pomóc. Teraz jednak mieli inny problem, musieli powrócić do Magnolii, a w obecnym stanie  jest to, ale nie niemożliwe do zrobienia. Musieli wykombinować co zrobić żeby w trójkę wrócić do miasta.
-Może poczekajmy do rana i wtedy pomyślimy? Sen nam wszystkim się przyda. Myślę, że jestem w stanie pomóc Ci iść nawet z moim stanem zdrowia. Przydał by się nam ktoś z magią leczącą... - westchnęła ciężko pod nosem zrezygnowana. Możliwe, że cud się nie stanie więc czekanie do jutra było sensowne, jednocześnie będą mogli zregenerować siły by ruszyć w dalszą podróż, która nie będzie krótka.
-Jestem wyczerpana, bo zużyłam za dużo energii magicznej no i brzuch dokucza przez atak. Senta co o tym myślisz? - rzekła i lekko uśmiechnęła się do chłopaka, jednego jak i drugiego. Teraz to ona też niewiele sił miała żeby się ruszyć, zmęczenie brało górę i oczy czasami same jej się zamykały ze zmęczenia. Nawet mimo bólu brzucha odczuwała zmęczenie więc coś na rzeczy było.

Ostatnio edytowany przez Lilianna (2019-01-07 21:18:37)

Misja grupowa - normalna - Lilianna & Senta - post #15

Tym razem to dziewczyna znalazła dobry plan. Gdyby tylko odpoczęli to zregenerowali by siły co pozwoliłoby im przenieść rannego chłopaka do miasta. Coś to w sobie miało, jednak Senta zauważył też coś jeszcze. Mogło okazać się, że wcale nie było tylko dwóch porywaczy. Mogło być ich więcej co oznaczało, że zmęczeni i wycieńczeni magowie skazali by się na pewną śmierć. Byli w złym stanie i jeśli by spotkali przeciwników o tym samym poziomie co tamci, szczęście mogłoby się im tym razem nie przytrafić.

Senta chciał, aby dziewczyna pomogła mu udźwignąć rannego mężczyznę. Pomimo swojej rany mogłaby spróbować, nic jej to nie szkodziło, a przynajmniej tak mogli myśleć, lecz czy tak było naprawdę? O ile rana nie wyglądała na poważną to zależało też czy jakiś organ wewnętrzny nie uległ uszkodzeniu. Jeśli tak było to nagły nacisk mógł pogorszyć stan dziewczyny. Senta wydawało się, że zdawał sobie z tego sprawę, jednak mimo to chciał przenieść mężczyznę w jakieś inne miejsce, aby obydwoje mogli odpocząć. Był niedaleko chłopaka, dlatego czekał tylko, aż Lilianna zdecyduje się mu pomóc. W między czasie mężczyzna leżał i nie odzywał się nic. Widocznie zlany przez chłopaka, nie chciał się wtrącać w to co robili, dlatego całą sytuację pozostawił w milczeniu.

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2019-01-08 18:59:07)

Niesamowite. Po prostu cudowne! Lilianna od razu zgodziła się z nim. To było coś tak niespodziewanego, że aż się zawiesił na chwilę. Dopiero gdy stwierdziła, że jak coś to się zmienimy Senta obudził się i poprawił uchwyt pod pachami rannego chłopaka. Na pytanie gdzie iść jego mózg ponownie wskoczył na wyższe obroty i zaczął sobie wyobrażać jak mogłyby się potoczyć wydarzenia, gdy domniemani współpracownicy porywaczy znaleźli by swoich towarzyszy martwych.
-Udamy się w przeciwnym kierunku niż znajduje się droga. Nie powinniśmy kierować się bezpośrednio w kierunku Magnolii, bo domniemani przez nas wrogowie na pewno wysłaliby w tym kierunku ludzi, tak samo drogą. Druga opcja to w kierunku Ca-Elum, ale zapewne przyjdą albo z tamtego kierunku, albo od traktu więc nie ma co ryzykować. Jedynym najbardziej bezpiecznym kierunkiem jest przeciwny do drogi. - Wyjaśnił swój punkt widzenia na sytuację, a następnie spróbował podnieść chłopaka wraz z Lili. Nie chciał zbyt obciążać dziewczynę, więc w głębi modlił się aby starczyło mu siły.

Siła: 17

Dziewczyna spojrzała na Sente i w milczeniu kiwnęła na zgodę po czym poszła z nim w wskazanym przez niego kierunku. Nie chciała się kłócić, w końcu to chłopak, którego mieli uratować grał tutaj pierwsze skrzypce. Kiedy dociągnęli chłopaka na miejsce ostrożnie położyła go na ziemi, sama po chwili opadła na ziemię obok niego łapiąc się za brzuch. Coś sobie w brzuchu naciągnęła co jeszcze wzmocniło ból. Całą swoja twarz miała przekrzywiona w bólu, co w ciemności zapewne i tak nie było widoczne. Obróciła na bok, tyłem do chłopaka którego uratowali i zakasłała kilka razy znowu plując krwią. Tym razem było jej więcej niż za pierwszym razem. Oddychała ciężej przez usta, jakby sapała próbując złapać oddech. Szlag! Leżała skulona, milczała. Możliwe, że chociaż uda jej się zasnąć, oby. Miała nadzieję, że tak się stanie kiedy tylko ból zelży na tyle co by mogła normalnie oddychać. I tak w miarę miarę mogła się ruszać, ale to mało, każdy gwałtowniejszy ruch powodował ból i syk wydobywający się z jej ust.

Misja grupowa - normalna - Lilianna & Senta - post #17

Gdy już udało im się przenieść mężczyznę w inne miejsce Lilianna mogła w końcu odpocząć. Wyglądało na to, że jej stan mógł być cięższy z uwagi na to, że co chwile pluła krwią, jednak nie dowie się tego dopóki nie sprawdzi tego ktoś, kto się tym zajmuje. Kładąc się na ziemi odwróciła bokiem do mężczyzny i mimo swojego stanu próbowała zasnąć. Mogło być to ciężkie, ponieważ ból znacznie jej to uniemożliwiał, jednak po jakimś czasie lekko ustał, a ona sama pogrążyła się w głębokim śnie.

Senta miał inny plan niż ten, na który wcześniej się umówili. Widząc stan dziewczyny i jej ranę postanowił, że nie obudzi jej jednak. Chciał pozwolić jej wypocząć i zregenerować siły, aby ich wędrówka do miasta nie była aż tak ciężka zarówno dla niej jak i mężczyzny. Dodatkowo zapewnił jej lekkie ogrzewanie za pomocą swojego płaszcza. Może to nie było coś wielkiego co nie pozwoli, aby Lilianna zmarzła, jednak chciał zachować dobry gest pokazując przy tym, że naprawdę martwi się o dziewczynę. Sam w końcu miał nie zmrużyć oka w ciągu tej nocy. Będzie bardzo nie wyspany i to zapewne będzie mu dokuczać, lecz robił to dla dobra towarzyszki.

W ciemnościach nie było słychać kroków czy też szumów powodowanych przez człowieka. Jedynie lekkie bzyczenie jakiegoś owada, szum liści czy też poruszająca się trawa z powodu jakiegoś małego gryzonia. Wszystko to było nudne i żmudne przez co tylko wolniej leciał czas dla chłopaka. Dziewczyna oraz mężczyzna nie odczuli tego, pogrążając się we śnie sprawili, że ich mózg nie odczuwał upływu tego czasu. Dla nich to był zaledwie ułamek chwili, dla Senty godziny monotonnego wpatrywania się w te same punkty.

Noc w końcu ustała, a spośród ciemności zaczęło na horyzoncie w końcu wyłaniać się słońce, rozświetlając powoli każdy element tego miejsca. Senta czuł niemałe zmęczenie spowodowane brakiem snu, lecz nie był to jakiś tragiczny stan. Musiał tylko się przyzwyczaić do światła i na pewno będzie trochę lepiej.

Gdy już światłość całkowicie zawładnęła, mężczyzna jako pierwszy wybudził się ze snu. Rany dalej go bolały, jednak wszystkie siły jakby wróciły. Był już w stanie przetrzeć sobie oczy, więc może stawiać małe kroki też potrafił. Spojrzał na Sente z uśmiechem po czym zadał mu pytanie.
- Dlaczego to zrobiliście? Mogliście mnie zostawić.

Senta całą noc spędził na pilnowaniu pozostałej dwójki. Usiadł w niedalekich krzakach i obserwował otoczenie samym ruchem gałek ocznych. Brak ruchu powodował, że o wiele bardziej chciało mu się spać, ale był świadomy, że nie mógł sobie na to pozwolić. W końcu po wielu godzinach słońce ponownie pojawiło się na nieboskłonie i mogli wyruszać dalej. Gdy już pozostałą dwójka się obudziła odebrał swój płaszcz, którym okrywał dziewczynę i założył go.
-Słodki zapach Lili. Jednak to był dobry pomysł. - Uśmiechnął się do dziewczyny, a następnie odwrócił się do chłopaka.
-Nie wiem jak z Lili, ale ja nie zostawiłem cię bo jesteś dla mnie wart kilka tysięcy kryształów. - Następnym jego krokiem było upewnienie się, że nie są w żaden sposób obserwowani, po przez mało zauważalne obserwowanie lasu. Udawał, że coś robił, ale jego gałki oczne cały czas przeszukiwały pobliski obszar. Zastosował tu pewną technikę, która teoretycznie pozwalała na uchwycenie nawet najmniejszego ruchu wśród trawy. Chodziło dokładnie o to, że nie zatrzymywał swojego wzroku na żadnym konkretnym punkcie, a cały czas obserwował całość.
-Najlepiej by było jakbyś mógł iść opierając się o nas, a jak nie dasz rady to czeka nas noszenie ciebie. Zastanawiam się czy nie łatwiej byłoby zrobić prowizoryczne nosze.

Kiedy chłopak wziął od niej płaszcz lekko się uśmiechnęła.
-Dziękuję, że mi go pożyczyłeś przez noc - rzekła. Następne jego słowa spowodowały, że się zarumieniła nieznacznie. Lecz nie dawała tego po sobie poznać, że ów komplement przyjęła do swojej świadomości.
-Cóż ja po prostu chciałam Cię uratować, nie było w tym głębszego celu - rzuciła wstając z miejsca. Otrzepała tyłek z trawy i jakiegoś brudu. W przeciwieństwie do Senty nie leciała na klejnoty jak pies na kości. Dlatego też miała własne powody by uratować chłopaka. Stanęła przed nim i wyciągnęła dłoń.
-Chodź zobaczymy czy możesz chodzić. W razie co będziesz się o mnie podpierał. Lub o mnie i Sente. Zobaczymy - rzekła chcąc chłopakowi pomóc wstać. A gdy to już zrobi postara się by mógł się podeprzeć o nią swoim ramieniem. Ona zaś złapie go jedną ręką w talii chcąc zobaczyć czy jest w stanie robić choć małe kroczki. Miała szanse zrobić krótki test czy chłopak da radę chodzić z jej pomocą. Jeżeli tak to była by już duża szansa na powrót do Magnolii.

Siła: 40

Misja grupowa - normalna - Lilianna & Senta - post #19

Relacje dwójki magów po wykonaniu zadania zdawały się coraz bardziej poprawiać. Można by rzec, że znowu zaczęli ze sobą flirtować, a Lilianna nie miała nic przeciwko temu. Może jednak będzie coś z tego? Kto wie. Być może na naszych oczach rozgrywa się romans dwójki towarzyszy, którzy walczyli ze sobą jeszcze nie dawno. To jednak czego chcą należy zostawić im, nie należy ingerować aż tak w sprawy prywatne.

Dziewczyna się przyznała zaraz po Sencie, że ona go uratowała, bo chciała. Nie chodziło jej o klejnoty czy też innego rodzaju ludzkie dobra. Miała dobre serce, pełno uczuć i wrażliwości. Po prostu szkoda jej było zostawić mężczyznę na pewną śmierć. Gdyby nie oni zapewne by zginął, więc dziewczyna mogła doliczyć sobie kolejny dobry uczynek do sumienia, a Senta, mógł cieszyć się klejnotami za wykonanie roboty. Zostawała tylko jedna kwestia... czy ktoś mi obiecywał jakąś nagrodę za wykonanie zadania?

Lilianna wyciągając rękę do mężczyzna oczekiwała aż sam jej poda swoją. Po jej wcześniejszej odpowiedzi mężczyzna nie czuł się aż tak niedowartościowany i z przyjemnością podał dziewczynie rękę dzięki czemu wstał jakoś podpierając się o Lilianne. Z grymasem bólu stawał pierwsze kroki, lecz zacisnął mocno zęby i szedł dalej. Senta w razie w był w pogotowiu tuż za idącymi, jednak na razie chyba nie potrzebowali pomocy, bo dzięki sile dziewczyny była w stanie na spokojnie sama ponieść mężczyznę. Mimo tego mieli przed sobą kawał drogi przez co mogła się zmęczyć po drodze, lecz to czy będzie chciała pomocy od Senty zależało tylko od niej. Na razie szli, aż nie udało im się wyjść z lasu. Trochę im to zajęło patrząc na to, że mężczyzna chodził wolno i stawiał małe kroki. Mimo tego powinni być w stanie dojść do miasta całkiem sprawnie. W końcu teraz została im już tylko droga powrotna.

Następny post proszę tutaj: Tereny Fiore