Mage Guild Wars

Misja grupowa, normalna - Lilianna & Mizuki - post #20

     Blondyn z lekkim uśmiechem kiwnął twierdząco głową na przypuszczenia Mizukiego potwierdzając, że wiedział o ich obecności wcześniej.
   - Dowiedziałem się o was dzięki moim małym przyjaciołom. - odpowiedział nie zdradzając do końca kiedy i jak został zaalarmowany o nadchodzących intruzach. Nie wyglądało na to, żeby miał zamiar wprost wyjaśnić wróżkowi skąd u niego taka wiedza. Jednak chyba nie było się co dziwić, w końcu jakby nie patrzeć stali po przeciwnych stronach barykady. Blondyn był jednym z bandy, która uprowadziła chłopaka zaś Mizuki chciał go uratować. Nadal nie wyglądało jednak na to, żeby nieznajomy miał zamiar w jakikolwiek sposób magom przeszkadzać. A przynajmniej jak dotąd żadnych wrogich akcji nie podejmował.
   - Zgadza się, tym bardziej, że twoja koleżanka już uwolniła dzieciaka. - odparł zaglądając Mizukiemu przez ramię na prowadzącą więźnia Liliannę. - No, więc zmykajcie. Zanim strażnik się obudzi. - dodał wskazując tym razem za siebie. Leżał tam nieprzytomny mężczyzna, zapewne wspomniany strażnik, który miał pilnować związanego chłopaka. Dlaczego spał? I o co właściwie chodziło blondynowi? Mizuki mógł próbować o to zapytać, ale widząc ponaglające spojrzenie blondasa raczej nie mógł liczyć, że usłyszy jakiekolwiek dodatkowe odpowiedzi czy wyjaśnienia.

   Jak wspomniano wyżej Liliana bez większych trudności oswobodziła chłopca. Nie było co prawda powodu, aby nakazywać mu zachowanie ciszy, bo był zwyczajnie zakneblowany i nie bardzo miał jak hałasować. Na pojawienie się dziewczyny odwrócił nagle głowę w jej kierunku ze strachem w oczach. Szybko jednak zrozumiał, że to nie żaden z bandytów przyszedł się nad nim znęcać, a dodatkowo czarodziejka uspokoiła go słowami, że są tu aby go uratować. Tak więc nieco niepewnie, ale posłusznie chłopak pokiwał głową i kiedy Lili uporała się z linami podążył za nią. Dotarli do Mizukiego dokładnie w momencie kiedy jego rozmówca wskazywał na śpiącego bandytę. Tak oto udało im się zrealizować główny cel misji - uratowali chłopaka. Teraz musieli się jeszcze niepostrzeżenie stąd wynieść.

W razie co od kneblowała chłopaka z resztę węzłów. Bo co jak co, ale mogły by one przeszkodzić nie tylko w rozmowie, ale i ucieczce co z pewnością chciałaby uniknąć.
-Będzie dobrze, postaramy się Ciebie stąd wydostać jak najszybciej - rzekła pół szeptem do chłopaka chcąc w jakiś sposób go pocieszyć w tej sytuacji. A powiedzmy sobie szczerze sytuacja ta nie była dla nich za dobra. Na słowa Mizukiego kiwnęła głową na zgodę. Trzymała się blisko niego, ale jednocześnie rozglądała się na boki obserwując czy bandyci ich zauważą. Póki co szło zadziwiająco dobrze dlatego starała być maksymalnie skupiona w danej chwili.

Przez całą drogę nie odezwałem się nawet słowem, byłem zajęty ciągłym obserwowaniem otoczenia, oraz pozostałej dwójki. Na ewentualne wypowiedzi kierowane w moją stronę odpowiadałem najwyżej skinieniem głowy, po czym znów zagłębiałem się w prowadzenie nas do celu, którym tym razem była główna droga. Jak się już wcześniej domyśliłem, powrót tą samą drogą o tej porze był o wiele trudniejszy i zajął sporo czasu. Miało to swoje plusy, jednak wolałem jak najszybciej dotrzeć do bezpiecznego miejsca. Kto wie czy w końcu któryś z bandytów nie zauważy braku chłopaka.
Całe szczęście udało nam się dotrzeć na miejsce, a nawet zastaliśmy tam naszego zleceniodawce w towarzystwie strażników. Ten widok pozwolił mi odetchnąć z ulgą, w końcu nie musieliśmy sami zabierać chłopaka do miasta w środku nocy.
-Mówiliśmy, że może Pan na nas liczyć.-odpowiedziałem z uśmiechem mężczyźnie. Nasza rozmowa długo nie trwała, ponieważ najpierw chciał podejść jeszcze do chłopca, a następnie rozmawiać ze strażnikami. Mimo to zamieniliśmy jeszcze parę słów, między innymi odnośnie wynagrodzenia, które miał dostarczyć następnego dnia do gildii. Nie wiem czy ze zmęczenia czy prześwitu dobroci, ale mimo początkowych wątpliwości przystałem na tę deklarację. I tak pewnie nie miał jak w tym momencie nam zapłacić, więc nie było po co się kłócić. Oczywiście zgodziłem się na pomoc w eskorcie chłopca, i tak również musiałem wracać do miasta, więc nie robiło mi to większej różnicy.
Kolejna wędrówka minęła w towarzystwie wielu przemyśleń, w końcu dzięki obecności strażników sam również mogłem nieco ochłonąć. Moje myśli błądziły między różnymi tematami. Jednym z nich był fakt tego, jak ciężko jest działać i jeszcze martwić się o inne osoby. Do tej pory robiłem większość rzeczy samemu, a o bezpieczeństwo mistrzyni nie musiałem się martwić. Teraz jednak sam cel misji zakładał uratowanie innego człowieka, a obóz bandytów nie był łatwym miejscem do odbicia kogoś. Pewnie gdyby nie ich głupota oraz blondyn, to nie byłoby takie proste. Właśnie, blondyn...Jeśli miałbym opowiadać jak wiele myśli miałem związanych z tym człowiekiem, nie starczyłoby mi czasu. Były jednak dwa najważniejsze pytania. Kim on jest oraz czemu nam pomógł? Chciałbym się tego dowiedzieć, lecz pewnie znając moje szczęście, spotkanie z nim nigdy już nie będzie mi dane.
-Na mnie już pora. Pójdę się jeszcze przejść, więc miłej nocy.-odpowiedziałem Liliannie i reszcie, nie ważne czy rozstaliśmy się jeszcze przy lesie czy już w mieście. Co mogę robić o tej porze? Postanowiłem zarzucić kaptur na głowę i nieco się przejść. Chodzenie o tej porze nie było zbyt dobrym pomysłem, ale w jakiś sposób odczuwałem taką potrzebę. Zapewne nie trwało to jednak długo i po pewnym czasie udałem się na spoczynek.

z/t->Fairy Tail->Karczma

Ostatnio edytowany przez Mizuki (2018-12-24 02:30:48)

Weszła na tereny Fiore niepewnym krokiem. Bo nie bardzo wiedziała czego szukają. Sama nazwa niewiele jej dawała, no i znowu to porwanie. Kiepska sprawa. Średnio wiedziała co robić jak i myśleć o tej sprawie. Za mało miała informacji by działać w tej sprawie i to ją martwiło. Nie lubiła chodzić na ślepo. Jeszcze skończy się na tym, że ludzi będzie pytała po liczy czy nie widzieli przypadkiem porwanego chłopaka eh. Więcej konkretów potrzebuje.
-Masz pomysł co powinniśmy zrobić, bo ja nie mam bladego pojęcia. Od razu idziemy do Ca-Elum? - spytała i spojrzała na Sente. W sumie to było jedyne wyjście. Nie mieli więcej wskazówek więc ciężko było coś zrobić w tej całej sprawie. Udanie się na miejsce porwania wydawała jej się teraz całkiem ok, ciekawe czy choć zgodna będzie z Sentą. Oby tak.

Misja grupowa - normalna - Lilianna & Senta - post #6

Kiedy w końcu Liliana wraz z Sentą byli gotowi do drogi ruszyli, aby nie tracić zbytnio czasu. Stracili go już nadto, więc musieli się spieszyć. Kto wie gdzie obecnie może znajdować się chłopak. Nie mieli żadnych wskazówek, a przecież w chwili obecnej mógł znajdować się wszędzie, prawda?

Tereny Fiore nie były zachwycające. Szlaki handlowe, skały czy też różne drogi były chyba jedynymi rzeczami na tym pustkowiu. Raz na jakiś czas można było spotkać karawanę czy wędrowca, który sam nie wie czego chce od życia, ale poza tym to miejsce było odcięte od żywych istot. Mimo wszystko to właśnie tutaj znajdowała się droga, dzięki której mogli ruszyć, aby dojść do Ca-Elum. Nie wydaje się to dziwne, że wszystko było owiane tak wielką tajemnicą? Jedynym świadkiem jakiego spotkali była ledwo żywa babcia, poza tym żadnych wskazówek. Jak mieli szukać w tym wielkim świecie jednego człowieka?

Gdy trafili już na jedną z dróg, młodzi magowie podjęli już decyzję o wyruszeniu od razu do Ca-Elum. Nawiązała się przy okazji rozmowa dwójki magów. Senta był ciekawy czemu dziewczyna aż tak boi się krwi. Dla Lilianny mógł być to wrażliwy temat, o którym być może nie chciała rozmawiać. Przeszłość pozostawia ślady na psychice i niektórzy po prostu nie potrafią rozmawiać na takie tematy.

W pewnym momencie mogli zauważyć, że na ich drodze co się znajduje. Kawałek szmaty? Podchodząc bliżej mogli dostrzec kawałek rękawa od koszuli, który był cały ubazgrany we krwi. Jakaś poszlaka to już chyba była, więc wyglądało na to, że zmierzają w dobrym kierunku.

Następny post proszę tutaj:  Tereny Ca-Elum

Senta szedł cały czas za Lili i rannym chłopkiem. Skoro nie potrzebowali jego pomocy to lepiej i dla niego i dla nich, ponieważ mógł się skupić na obserwowaniu otoczenia i wyłapywaniu wszelakich zagrożeń. Jeśli chodziło o jedzenie to niestety jego zapasy skończyły się już dzień wcześniej podczas treningów i nie miał kiedy ich uzupełnić, więc i u niego zdarzyło się, że jego brzuch zaburczał.
-A mogliśmy iść na ten obiad przed pójściem do gildii. - Westchnął smutno. Był zmęczony i głodny. Co raz trudniej było mu utrzymać otwarte oczy i zdarzało się, że odlatywał. Niby dalej szedł i obserwował lasy, ale tak naprawdę jego mózg był pusty, Muszą jak najszybciej dotrzeć do Magnolii, albo w końcu padnie tutaj i zmarnują kolejne kilka godzin.

Powrót z Hantō zajął mi nieco więcej czasu, niż początkowo się spodziewałem. Głównym tego powodem był pewnie fakt, że nie za bardzo spieszyło mi się podczas tej drogi. W końcu po co miałbym tak pilnie się tam zjawiać? Nikt na mnie nie czeka, nie mam też zbyt wiele rzeczy do zrobienia. Zapewne gdyby nie gildia, nawet nie myślałbym o powrocie do tego miasta. W sumie było to dosyć zastanawiające, czy kiedyś znajdę powód, dla którego chciałbym jak najszybciej wracać do jakiegoś miejsca? Może Mistrzyni gildii miała rację i powinienem bardziej otworzyć się na innych? Z drugiej strony życie jakie miałem do tej pory nie wydawało się być takie złe.
Idąc tak w zamyśleniu, nawet nie zauważyłem kiedy zbliżyłem się do jednego z lasów. Zdaje się, że nie było to żadne z poznanych do tej pory miejsc, jednak i tak postanowiłem skierować się do jego wnetrza. Niestety w takim miejscu powinno się zachować czujność, więc chwilowo musiałem odrzucić dotychczasowe myśli.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Vincent
______________

Wyglądało na to, że po długim czasie zabawy, w końcu zbliżyłem się do przeciwnego krańca lasu. Opuściłem go w taki sposób, by podróżnicy mnie nie zauważyli, a następnie rozejrzałem się po okolicy. Wydawała mi się być już nieco bardziej znajoma, niż wcześniejsze tereny. Najwidoczniej mój plan jednak nie był tak głupi jak na początku myślałem. Pozostawało już jedynie zacząć kierować się jedną z większych dróg i mogłem spokojnie trafić do Magnolii. Trzeba przyznać, że to co się działo w lesie w jakiś sposób poprawiło mi humor, może nawet to doświadczenie przyda mi się w przyszłości?

z/t -> Fairy Tail -> Sala główna

Ostatnio edytowany przez Vincent (2019-01-31 14:52:09)

Misja prosta - Mizuki - post 1

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Słońce delikatnie nagrzewało swoimi promieniami całe Fiore. Brak jakiegokolwiek zachmurzenia oraz lekki wiaterek sprawiały, że pogoda była wręcz idealna na spacer lub porobienie czegoś użytecznego. Tak właśnie Mizuki można powiedzieć, że chodził sobie z miejsca na miejsce. Nie wiadomo czemu, lecz nie miał on zbyt dobrych kontaktów ze swoją gildią. Jedynymi ludźmi których poznał była Lilianna wraz z mistrzynią. Reszta jakby w ogóle nie istniała. Przyczynę tego mógł znać tylko on, lecz ingerować aż tak w jego życie nie będziemy.

Tereny Fiore były jednym wielkim szlakiem handlowym na którym dominowały skały. Roślinność występowała, lecz jej największa część rozpościerała się we wschodnim lesie, który przedzielał granicę królestwa Fiore z wiecznie zimnym Icebergiem. Z daleka można było zobaczyć Magnolię, która swoją wielkością naprawdę umiała zachwycić. To właśnie na tych ziemiach Mizuki stawiał swoje kroki. Wędrując w jakiejś bocznej drużce wydawać się mogło, że nie zwraca uwagi na otoczenie. Jego myśli pochłonęły go odsuwając od rzeczywistości. Każdego czasem łapią takie chwile, gdzie człowiek zastanawia się nad swoim życiem, obmyśla dlaczego tak jest, a nie inaczej, czemu akurat ja? Czemu taki jestem? To była chyba właśnie jedna z tych chwil dla Mizukiego gdzie dokładnie postanowił zastanowić się nad tym czy dobrze postępuje. Trzeba było również przyznać, że część tego była spowodowana przez nudę, która w takich chwilach umiała dać się we znaki.

W pewnym momencie na swojej drodze w odległości dziesięciu metrów młody mag mógł zauważyć, że na środku drogi którą zmierza siedzi pewna dziewczyna. Odwrócona plecami do chłopaka patrzyła w niebo, które swoim błękitem umiało przeszyć każdą żyjącą duszę. Ubrana była w białą zwiewną sukienkę, a jej włosy o blond kolorze idealnie dopasowały się do ubrania nastolatki. Z takiej odległości można było również poznać, że jest strasznie chuda, jednak to było raczej mało ważne. Zastanawiające było raczej to dlaczego siedzi tutaj zupełnie sama patrząc w górę i to na środku drogi, gdzie lada moment coś mogło ją potrącić. Mało to teraz rozpędzonych koni czy innych magicznie napędzanych pojazdów? Ona zdawał się nic z tego nie robić, jakby zupełnie nie obchodził ją świat w którym żyła. Co na to Mizuki, który chyba spotkał kogoś kto był w tym momencie tak samo zagubiony jak on?

Misja prosta - Mizuki - post 2

Tak oto w ten piękny dzień Mizuki zauważył dziewczynę. Jego poprzednie przygody nauczyły go, aby być ostrożnym. W takiej sytuacji jak ta nieszczęście mogło się przydarzyć każdemu, tym bardziej że ta dziewczyna zdawała się mieć gdzieś to co może ją czekać. Zaczął obserwować otoczenie, aby dopatrzeć się jakiegoś pojazdu lub innego niebezpieczeństwa, lecz takowego nie było. Oznaczało to, że droga bezpieczna, jednak chłopak w dalszym ciągu pragnął ostrzec dziewczynę i postarać się ją odciągnąć na pobocze. Podszedł do niej od przodu, aby ujrzeć jej chudą twarz. Kości policzkowe było widać na pierwszy rzut oka, zaraz po tym niebieskie oczy, które barwą przypominały czyste niebo. Można było też zauważyć strasznie długie włosy, które najprawdopodobniej sięgały dziewczynie aż do kolan. Mimo tego nie wyglądała ona na zaniedbaną. Była czysta, nie śmierdziała, a sukienka wyglądała na świeżą. Co najlepsze dziewczyna nie zwróciła wcale uwagi na Mizukiego. Nawet gdy zadał jej pytanie zachowała się jakby go tam nie było. Mógł się troszkę urazić, ponieważ wydawało się, że dla niej był duchem. Mimo wszystko z jej oczu nie szło wyczytać jej intencję. Z jednej strony wyglądała na chłodną, lecz z drugiej natomiast emanowała od niej dziwna aura, jakby... tajemniczości.

Dopiero po dłuższej chwili dziewczyna spuściła spokojnie swój wzrok na młodego maga Fairy Tail. Penetrując go wzrokiem jakby chciała wyczytać z jego oczów coś więcej, jego sposób bycia, charakter oraz to kim jest. Na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że to nie była zwykła dziewczyna, wariatka? Czy może ktoś więcej?

Otworzyła lekko usta, aby zasięgnąć świeżego powietrza. Chwilę po tym odwróciła swój wzrok mierząc tym razem skałę, która znajdowała się nieopodal niej. Jej głos był miły dla ucha, jednak posiadał w sobie coś niezwykłego, coś czego nikt inny nie miał. Na jej jedno skinienie można by było zabić zupełnie niewinnego przechodnia.
- Jesteś stąd, prawda?
Zapytała po cichu jakby przejmowała się, że ktoś ją usłyszy.

Misja prosta - Mizuki - post 3

Mizuki wydawało się, że zaczął powoli interesować się dziewczyną. Nie było to nic dziwnego z uwagi na fakt, że jej natura naprawdę przyciągała ludzi, lecz czy rzeczywiście była taka miła jak się młodemu magowi wydawało? Cicha i raczej spokojna dziewczyna, myślami gdzieś daleko poza tym światem i drobniutką budową, taki ktoś przecież był niczym owieczka chowająca się przed wilkami. Sytuacja jednak była na tyle niecodzienna, że ona nie wyglądała na taką co się chowa, wręcz przeciwnie... ona sama na nie czekała.

Różnie można było odbierać zachowanie dziewczyny. Jedni uznaliby, że ich najzwyczajniej olewa, drudzy, że już taka była, trzeci natomiast, że jest walnięta. Mizuki raczej nie odbierał całej dziewczyny jako tej złej i nie było się w sumie co dziwić, bo nie stwarzała takiego pozoru. Jej oczy wpatrzone w skałę po krótkiej odpowiedzi maga Fairy Tail po raz kolejny zaczęły się mu przypatrywać. Nawet na uśmiech chłopaka nie zareagowała, miała to chyba po prostu gdzieś. Cały jej chłodny wyraz twarzy ani trochę się nie zmienił. Po raz kolejny dobyła swój głos mówiąc po cichu. Chyba już po prostu taki miała zwyczaj.
- To wystarczy. Udasz się do Magnolii i odszukasz człowieka imieniem Akiro. Mieszka niedaleko portu pod adresem 153. Nagrodę dostaniesz po przyprowadzeniu go do mnie.
Mimo jej specyficznego, a zarazem miłego głosu dało się odczuć pewne napięcie. Dziewczyna wcale nie prosiła o to maga, ona mu rozkazywała. Choć jej ton o tym nie świadczył można było to wywnioskować z rozmowy, którą właśnie nawzajem toczyli.

Misja prosta - Mizuki - post 4

Chłopak był coraz bardziej zaciekawiony tą osobą. Jej postawa oraz zachowanie sprawiało jakby nie bała się niczego, ani nikogo. W dodatku atmosfera jaką wokół siebie tworzyła nie była zbyt przyjemna, jeśli chodzi o jej "prośby". Mieć przy sobie też nic nie miała, a przynajmniej na pierwszy rzut oka, jednak coś tu nie grało, że taka niby bezbronna i chudziutka dziewczynka jak ona miała tyle pewności siebie co nie jeden umięśniony trzydziestolatek. Czyżby skrywała jakiś sekret? Nie wiadomo czy dane nam będzie w ogóle się o tym przekonać.

Mizuki zadał dwa pytania odnośnie tej misji, którą mu powierzyła, oczywiście jeśli można ją tak nazwać. Nie wiadomo czy ku zaskoczeniu chłopaka czy nie, najzwyczajniej w świecie zlała te pytania kierując swój wzrok w niebo i wpatrując się w niego. Można było tam stać w nieskończoność, lecz odpowiedzi na pewno nie dało się na nie uzyskać. Jej oczy po raz kolejny jakby straciły blask pochodzący od kojarzenia rzeczywistości, a w zamian zrobiły się szersze i nadały jaśniejszą barwę, co mogło oznaczać, że dziewczyna znowu znajduje się we własnym świecie. Na pewno to było całkiem interesujące, jak i również niepokojące. Wiele pytań odnośnie tej postaci można by zadać, jednak najbardziej ciekawić może fakt kim ona tak właściwie jest?

Wyglądało na to, że mag Fairy Tail musiał sobie radzić sam. Z informacji wynikało, że musi udać się do portu i poszukać konkretnego domu o adresie 153, aby odnaleźć mężczyznę. Nie dostał żadnej informacji, która opisywałaby w jakikolwiek sposób tego faceta, jednak jedno było pewne... miał na imię Akiro. W pewnym momencie stało się chyba coś czego się nie spodziewał. Dziewczyna wybudziła się z transu, aby wypowiedzieć jedno zdanie.
- Nie mogę wejść do miasta.
Po tych słowach oczy dziewczyny z niebieskiej barwy zrobiły się jakby bardziej czerwone. Skutki mogły być tego różne, jednak w dalszym ciągu siedziała na miejscu i nic nie mówiła z głową uniesioną do góry. Wyglądało to... strasznie? Zależy jak to kto odbiera, jednak tym razem dziewczyna przestała nawet się lekko poruszać, a jej oddech zwolnił. Wyglądało to jakby usnęła z otworzonymi oczami, lecz wkrótce jej oczy po raz kolejny zmieniły barwę na poprzednią, a ona odzyskała wszystkie funkcje życiowe. To co się tutaj działo nie było niczym normalnym, jednak zadanie Mizukiego nie polegało na odgadnięciu tego. Jego celem był port, więc to chyba tam powinien się udać, lecz co zrobi to już była jego decyzja.