Mage Guild Wars

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Vincent
______________

Ostatnio edytowany przez Vincent (2019-02-12 17:17:44)

Jestem H i r o. Jak Hero, czyli bohater. Proszę nie nazywaj mnie Mahiro. To imię dostałam od rodziców, których już nie ma. Teraz jestem Hiro.
Marzenie? Ba, że być najpotężniejsza! Zmiotę wszystkie smoki z powierzchni, a potem zostanę królową! Buahaha!
Jasne, że nie jestem tylko darmozjadem! Zresztą. Patrz tam. Widzisz tego bałwana w kiecce? A widzisz jego sakiewkę? uśmiech Poczekaj tu chwilę.
Ruszyłam. Jak gdyby nigdy nic w kierunku wyjścia z cyrku, potrącając tego bałwana lewym barkiem i ukradkiem sięgając za jego sakiewkę. Pestka.
-Przepraszam Pana bardzo! Jak mi głupio. Powinnam bardziej uważać -zrobiłam swoje duże oczy i zaczęłam swój popis. Jeszcze tylko spuścić wzrok i... Chwycił mnie za szmatę, która służyła mi za sukienkę i warknął ze złości. uśmiech Połknął haczyk.
-Jak śmia.. - zaczał, lecz nie dałam mu skończyć.
-Aaa!!! - nie bez powodu miałam na sobie akurat tę tandetę. Jak tylko chwycił mnie za kołnierz, schowałam ukradkiem sakiewkę za pas i pozwoliłam, by sukienka osunęła się nieco pod wpływem grawitacji.
Gdy tylko mężczyzna zrozumiał swój błąd i poluźnił uścisk, wyrwałam się kopiąc delikwenta w piszczel.
-Zboczeniec! - wrzasnęłam, wybiegając z namiotu.
Tak właśnie zarabiam, imbecylu, więc nie nazywaj mnie darmozjadem!
Co potem? Potem, uciekam jak najdalej ze złośliwym uśmieszkiem na twarzy, chichrając sama do siebie. Że niby to głupie? A co Ty możesz wiedzieć o samotności kobiety! Trochę dziwactw jest niezbędnych.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-H i r o, Hiro, Jhin. Nie nazywaj mnie Mahiro, przecież Ci mówiłam, że tego nie lubię.
-Ale... ale tak się przecież nazywasz. Nie może... nie możesz tak po pro... prostu tego zmienić.
-Mogę! Mogę i już, więc nie mów tak na mnie!
Mówisz o tym chłopaku obok? To Jhin; może nie wygląda, ale świetnie kradnie. Widziałam kiedyś jak nauczył bezpańskiego psa, by ten odwrócił uwagę sklepikarza, a sam zabrał się za to, co mu się należało. Tym mi zaimponował, ale nie wziął pod uwagę, że ja tam będę uśmiech i oczywiście wykorzystałam go, by zgarnąć coś lepszego niż kilka owoców. Młody miał wtedy nieźle przekichane, jak nakryłam go na kradzieży, a gdy się tłumaczył i ściągnął uwagę wszystkich z okolicy, ja zajęłam się zbieraniem drobnych z ich kieszeni. Od tego czasu został moim sługą. Hahaha! Jhin twierdzi, że nie można pokonać smoków bez magii, ale co on tam wie! Zresztą, jakbym miała na to czas to też bym się nauczyła jakiejś.
Szkoda mi chłopaka. Ciągle powtarza, że chciałby być magiem, ale brak mu talentu. Jest strasznym pesymistą. Nie brak mu talentów, a tym bardziej nie w trudnej sztuce złodziejstwa, a raczej odwagi czy ambicji. Próbowałam go kiedyś nauczyć, jak walczyć nożem, ale jedyne co od niego usłyszałam to: "Nie będę walczył, bo każdy, kto walczy musi być gotowy porażkę" oraz "jak wyciągasz broń, to bądź gotowa na śmierć".
Tak poza tym, to dzielny chłopak. Ten też sobie beze mnie poradzi.
Ja już muszę ruszać, nie lubię siedzieć zbyt długo w jednym miejscu. uśmiech

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Moi rodzice? Uciekłam od nich.
Po prostu mnie denerwowali. Matka pijaczka, a ojciec pantofel - a przynajmniej tak lubię o nich myśleć. delikatny uśmiech
Tak naprawdę nigdy nie było ich w domu, a jedyne co po nich miałam to pieniądze przychodzące co jakiś czas do "naszego domu". Nic po za tym mnie tam nie trzymało, więc rzuciłam wszystko w cholerę i poszłam w świat. delikatny uśmiech Lubię swoje życie.
Jeszcze pytasz, co z pieniędzmi?! Przecież mówię, że rzuciłam w cholerę! Pewnie ktoś inny je bierze albo przestali dostarczać. Potrafię sama o siebie zadbać, więc ich nie potrzebuję.
Zresztą tak samo jak rodziców. marszczy brwi i robi zmartwioną minę

Nie nie mam innej rodziny. Czasem spotkam kogoś i nawiązuję głębszą relację, ale zawsze przychodzi też czas rozstania. Jeszcze nigdy nie udało mi się spotkać takiej osoby drugi raz.
Zazwyczaj to dzieciaki z dużym bagażem zasad i wartości, ale też sympatyczne pijaczki czy właściciele stajni. Tak, sypiam z końmi i co z tego?! Przecież nie siedzimy w jednej zagrodzie, a one aż tak bardzo nie śmierdzą.
Zimą zdarza mi się wynająć mieszkanie, ale ponieważ to kosztuje, to częściej muszę zmieniać miejsce zamieszkania. uśmiech
Z drugiej strony, to nie tak, że zawsze uciekam i śpię na gapę. Nie jestem do końca zepsuta.
Nie płacę jak nie mam z czego. zamyślona

Ale... koniec już mnie... Teraz opowiedz coś o sobie. najszerszy, ale nieprawdziwy uśmiech

Ostatnio edytowany przez Mahiro (2019-07-14 09:07:06)

Theme

     Chłopak zaciskał swoje chude palce nerwowo na gładkiej powierzchni włóczni. Trzymał się jej niemal tak kurczowo jak własnego życia. Broń trzęsła się w dłoniach i choć próbował opanować napad paniki, to nic nie mógł na to poradzić. Grot włóczni wibrował przed jego oczyma, niczym pokrywka leżąca na garnku gotującej się wody. Czuł krople zimnego potu zciekające spod skórzanego czepca, powoli spływające po czole i napływające mu do przeszklonych oczu. Włoski na gołych ramionach piętnastoletniego żołnierza jeżyły się ze strachu. Jego odwaga była jak domek z kart i wystarczył jeden drobny gest, by pchnąć go w rozpacz.
     - Żołnierze! - ryknął niemal równie przerażony porucznik - Wybiła godzina! Wypełnijcie przysięgę daną władcy! Krajowi! Rodzinom! Gińcie z imionami kochanek na ustach...!
     Kochanek? - pomyślał młody żołnierz - Ja nigdy nie pocałowałem kobiety! Nie chcę umierać! Nie! Dlaczego tu jestem?! Zza wzgórza dobiegł ryk. Wielki cień przysłonił słońce. Nadeszła śmierć i zniszczenie. Czas końca... Jak do tego doszło?

Kilka lat wcześniej...

     - Jesteś głupcem.
     Nie pozwolił, by ktokolwiek go w ten sposób obrażał! Rzucił się na starszego brata i próbował dosięgnąć go pięścią. Za wolno - powiedziały oczy Fumetsu, gdy ten uniknął prawego sierpowego, zanurkował i potężnym ciosem w brzuch pozbawił Tsuyochiego powietrza w płucach. Siła ciosu wyrwała mu grunt spod nóg. Nim się opamiętał, leżał już na ziemi przygnieciony butem swojego ostatniego krewnego.
     - Puszczaj! - syknął Tsuyochi, usiłując wyrwać się spod nogi usiłującej odebrać mu oddech wraz z marzeniami. Zawsze tak było. Zawsze był przekonany co do swojej racji, a Tsuyochiego miał za skończonego kretyna.
     - Nasi rodzice byli wielkimi wojownikami! - ryknął Fumetsu - Naprawdę sądziesz, że ty coś wskórasz?! Byli w elitarnej kompanii rozpoznawczej! Przedniej straży królestwa! Uważasz się za lepszego od nich?!
     - Nie! - pisnął - Ja... Tęsknię za nimi. Chcę zabić tych... to co mi ich zabrało! Wybiję ję! Wszystkie!
     Fumetsu prychnął z dezaprobatą. Uwolnił swojego małego braciszka i splunął w bok. Również tęsknił. Chciał wybić wszystkie smoki za to, co im odebrały. Jak zachowywał ten stoicki spokój? Był silny, znał nawet magię! Na pewno mógłby przysłużyć się w walce ze smokami. Jednak wolał nic nie robić i marnować czas na durne zadania, które nie mają żadnego znaczenia w wojnie.
     - Rób co chcesz - rzucił od niechcenia  - Idź i zgiń, jak uznasz to za stosowne.
     Fumetsu odszedł. Nie było to pożegnanie jakie Tsuyochi by wybrał, ale tylko takie mu pozostało. Zdenerwowany otrzepał się z brudu i splunął krwią nagromadzoną w ustach. Poradzę sobie bez ciebie. Zostanę żołnierzem - postanowił w myślach,patrząc się w plecy odchodzącego starszego brata. Był na niego wściekły, ale gdyby wiedział, że to była ich ostatnia rozmowa, gdyby był świadom pustki, która pozostanie w jego sercu... inaczej by to rozegrał.
     Ruszył drogą prowadzącą do opustoszałego domku nad jeziorem. Ojciec w czasach pokoju trudnił się rybołówstwem, a matka handlem. Można powiedziec, że idealnie się w ten sposób dopełniali. W zaciemnionym magazynie rodziców ich zbroje i miecze leżały ongiś koło sieci, wędek oraz wioseł. Pierwsze zabrali ze sobą, więc dalsze kroki były oczywiste. Zarobić na handlu rybami dostatecznie dużo, by kupić własny sprzęt i być gotowym na wizytę rekrutanta szukającego kolejnych poborowych do królewskiej armii. Jedno było pewne, gady podbijały kolejne kraje będą padały, dopóki ktoś ich nie powstrzyma.

Jeśli nic nie zrobię... po prostu umrę. Jeśli wygram, będę żył. Jeśli nie będę walczył, nie mogę wygrać! - słowa te stały się jego mantrą, która pozwalała mu pomimo potknięć przeć dalej do celu.

     Nie wszystko okazało się tak proste, jak to sobie wyobrażał. Szerząca się apokaliptyczne nastroje dotarły do zapomnianej przez świat wioski Tsuyochiego. Nie raz był napadany i okradany przez rzezimieszków, którzy postanowili spędzić swoje ostatnie miesiące życia na łamaniu zasad panujących w zdrowym społeczeństwie. Przymierał głodem. Jednak gdy szukano ochotników do kolejnej miejscowego szlachcica, stanął przed rekrutantem w utwardzanej skórzni, czepcu i włóczni z kilkoma zapasowymi grotami.
     - Młodzieńcze. - rzekł stary sierżant - Naprawdę tak chcesz iść na wojnę?

     Lewe skrzydło Brygady Hasgal przestało istnieć w przeciągu sekund.
     - K***a! - zaklął porucznik Hornat, dowódca jego plutonu - Roz***ały cały trzeci batalion! Jak mamy walczyć z tym ch**stwem?!
     Tsuyochi przez rok służby nie słyszał tylu przekleństw z ust swojego przełożonego. Gdy absurd rozmyślania nad takimi sprawami w obliczu pewnej śmierci w końcu do niego dotarł, spostrzegł, że upuszczona przez niego włócznia leży na ziemi. Po chwili odnalazł się w połowie trzydziestoosobowego pododdziału, która jeszcze nie ratowała się ucieczką. Połowa, tak jak on, była zbyt sparaliżowana by kiwnąć palcem. Tylko siedmiu doświadczonych wojaków stało w silnej, stabilnej postawie do walki. Obserwowali wielkiego, szkarłatnego gada nawracającego do kolejnej, morderczej szarży.
     Zebrani magowie zasypali smoka tuzinem zaklęć, ale żadne nie okazało się skuteczne. Pociski energii magicznej odbijały się lub rozbijały na niezniszczalnych łuskach ludożerczej bestii. Nie skutkowały ani zaklęcia ognia, wody czy wiatru, ani światła i magii. Kolejne salwy ludzkiej magii przynosiły marne skutki, nawet nie drażniąc potwora. Zdawał się kompletnie nie świadom tego, że jest atakowany.
     - Tu się patrz, chłopie! - przekrzyczał zamęt bitwy kapral, który usiłował z niedobitków oddziału stworzyć choćby najmniejszy szyk - Latających zostawmy łucznikom i magom! - zwrócił się do reszty oddziału, pokazując na pędzące oddziały humanoidalnych jaszczuroludzi - Nasz wróg jest tam!
     To nie była bitwa, tylko rzeź. Chwilę po tym, jak Tsuyochi podniósł swoją włócznię pędził już jak najdalej od miejsca walk, gdy przeciwnik zajęty był wyrzynaniem jego kamratów. Łzy ciekły mu z oczu. Co mógł zrobić jeden człowiek przeciwko takiej nienawiści? Nie zdołał położyć trupem nawet jednego przeciwnika!
     Uciekając z rzeszą rozrywanych na strzępy żołnierzy, potknął się. Przekoziołkował kilka metrów, uderzył głową w wystający kamień i poczuł pulsujący ból na czubku głowy. Dwumetrowy jaszczur w ułamku sekundy znalazł się nad nim, szczerząc rzędy ostrych jak brzytwa zębów. To koniec.
     Fala magii zalała potwora i rozerwała jego ciało na kawałki. Jego krew zalała nastoletniego chłopca bawiącego się w wojnę. Podbiegł do niego ubrany w szkarłatne szaty mężczyzna. Porwał go na równe nogi, spojrzał się w przerażone oczy i powiedział tylko kilka słów - Pędź do Grimoire Heart. Powiedz im, że jedni polegli z dumą, inni z nadzieją, a reszta z nienawiścią przepełniającą ich serca. Powiedz, że wszyscy krzyczeli. Przede wszystkim powiedz...
     Nie dokończył. Strumień ognia mknął w ich stronę, pochłaniając kolejnych uciekających. Zanim dotarł do nich, oczy Tsuyochiego przysłoniła zasłona światła. Magiczna siła wyrwała go z miejsca stania, zamiotała w czasoprzestrzeni i wypluła w zupełnie innym miejscu. Był roztrzesiony, a to było dla niego zbyt wiele. Nie był gotowy w najmniejszym stopniu na to, co go spotkało
     Rozciągał się przed nimi ocean, którego koniec ginął daleko za horyzontem. Jak się tu znalazł? Upadł na brukowany chodnik i obejrzał się, by spostrzec ogromną, czarną piramidę z wejściem u podnóża wzniesienia, na którym wzniesioną tą starożytną budowlę. Pozbawiony godności i szacunku do samego siebie wszedł do środka. Dręczyło go, że nie usłyszał ostatnich słów tajemniczego maga w szkarłacie. Pokonał tysiąc schodów prowadzących do sześciokątnej budowli na szczycie. Miał przez ten czas mnóstwo czasu do rozmyśleń i przysiągł, że by przewyższyć te bestie, sam stanie się potworem...

Ostatnio edytowany przez Tsuyochi (2019-07-24 11:00:54)

Trening pierwszej magii zwykłej - Kansō - przyśpieszony - 30 zdań

Wspomnienie

    Kim jesteś?! Powtórz, jeszcze raz.
    Aa... Tamto.. pamiętam. To wspomnienie jest zawsze bardzo wyraźne.

    Heh... Miałam jeszcze wtedy mój ulubiony słomiany kapelusz z taką fajną różową wstążką... Już nieważne *dąsa się*

    Byłam w jednym z najbardziej anty magicznych miast, jakie kiedykolwiek odwiedziłam. Na hasło "magia" ludzie zaczynali krzywo patrzeć oraz rozglądać się na boki. To było nawet śmieszne. Do tego, chociaż było stamtąd stosunkowo niedaleko do Fiore czy Minstrel, cudzoziemców jak na palcach jednej ręki. A ja, co najlepsze, urządzałam sobie pokazy swoich umiejętności cyrkowych, których nie... heh, wcale nie miałam, naśladując tych klaunów, co sobie prawdziwe miecze wkładają do paszcz. Głuupie, ale nie ważne - przechodzę do rzeczy.

    -Przepraszam Panią i Pana, ale... zaraz będę tu połykać nóż - energicznym krokiem i z uśmiechem podeszłam do głazu, który służył niejakiej parze za miejsce do miłosnych zalotów. Obściskiwali się obleśnie. Trochę ich to zdezorientowało, a może nawet ja ich zaciekawiłam, więc odeszli na bok. -Dziękuję bardzo. Dla was za darmo. Haha - ukłoniłam się nisko i wskoczyłam na podwyższenie. Następnie wyciągnęłam z pochwy mój rekwizyt - specjalnie spreparowany gumowy nóż i zaczęłam ochoczo machać nim przed sobą - powoli, by nie stracił formy prostego ostrza wpędzając mnie w kłopoty na głównej drodze miasta.
    -Hej, hej! Zatrzymajcie się na chwilę! - dałam popis swoim uśmiechem, który nie raz wyciągał mnie z opresji, a teraz skutecznie miał przyciągać gapiów -Widzieliście kiedyś tak małe dziecko z taaakim nożem w gardle? To nie magia, to czyste umiejętności! Mam zamiar być najlepsza! - wykrzykiwałem jeszcze inne tym podobne głupoty, a ponieważ 13-latka z nożem to raczej sensacja, tym bardziej, że zapowiadałam, że go połknę, więc szybko zaczęła zbierać się grupka, mających coś przy pasie, gapiów. Uśmiechnęłam się, uniosłam broń i rozdziawiłam paszczę. -To nie żarty, naprawdę to zrobię!!
    -Nie zrobisz, posikasz się ze strachu! - odezwał się jeden, potem kilku wybuchło śmiechem.
    -Mała, ja Ci nie pomogę, jak padniesz tu - jakoś tak wykrzyczał kolejny i znowu śmiechy. Wtedy kilka poruszooonych pań zmierzyło ich wwwrogim spojrzeniem.
    -Nie rób tego, za młoda jesteś. Dasz radę dopiero jak dorośniesz! - odezwała się jedna z bab.
    Nie przejmowałam się nimi. To ja ich w końcu wykorzystywałam, a nie oni mnie. Jednak zaczęły mnie nachodzić myśli, że ktoś się dopatrzy przekrętu i wyszydzi, więc postanowiłam nieco przyśpieszyć pokaz.
    Przede mną co najmniej kilkanaście osób, a każdy z nich choć troszkę dziany; w sensie z kasą przy boku. Wtedy właśnie dokonałam czynu.
    Nóż wszedł gładko, gdyż ugiął się w ustach, jak to było zaplanowane, ale wkładałam powoli. Z zewnątrz miało to wyglądać na coś trudnego i wymagającego precyzji. Po wszystkim, gdy rękojeść znikła z wzroku ludzi, rozłożyłam majestatycznie ręce. Kolejny etap. Zaczęłam wyciągać również powoli, by upewnić się, że wyjdzie w swej pierwotnej prostej formie. Ważne było, żeby nie pogryźć go zębami, na co jedynie ciągle musiałam uważać. Wbrew pozorom, to nie takie proste powstrzymać się od pogryzienia cukierkowego ostrza. Heh. -Proszę bardzo! Nic prostszego, ale... to nie koniec!! Zaczekajcie!
    Zdjęłam pożyczony kapelusz, tak ten sam, którego teraz mi szkoda - miałam go zaledwie od roku, ale nikt go nie szukał - pewnie dla innych nie był taki cenny *smutna*, i rzuciłam przed siebie, jako zbieracz na niepotrzebnie ciążące, brudne monety z ich kieszeń.
    Wyciągnęłam pokaźny sztylet zza pleców z paska. Pokazałam publice i czekałam na reakcję typu "łał", "niemożliwe", "to przesada". Dobra, nie ważne, zbyt odbiegam od tematu. W każdym bądź razie jak go połykałam - ten miał się zgiąć bo... - nie nie nie... niby to nie był pierwszy raz z tym numerem, ale też nie pierwszy raz byłam wystraszona nie na żarty. Wtedy. To było wtedy.

    Zresztą skąd takie pytania, skoro, jak mówisz, a co jest absurdem, wiesz o mnie wszystko, bo jesteś MNĄą. a. Ą. oł. o...
"

Rozstanie

    -Łoł ło ło ło ŁOŁ! -Gdzie ja jestem? i dlaczego.. taaa boli mnie głowa. -Jhin?
    -Cześć, coś wrzeszczałaś przez sen, dlatego Cię obudziłem - uśmiechnął się przyjaźnie.
    -Aaa... A dlaczego jestem mokra?
    -Bo chciałaś mnie wykopać z wozu?
    Tutaj trochę ją zamurowało. Oczy jej się rozszerzyły, potem twarz skamieniała, wiedziała, że prawda leży gdzieś pomiędzy tym, co mówi. Mahiro wstała, by rozprostować kości i na nowo poukładać sobie wszystkie dotychczasowe wydarzenia. -Byłam w... Kurdebele - spadła z powrotem na twardy, drewniany pokład wozu kupieckiego. -Ała. -Jestem w drodze; jadę na ziemię Harrisa, bo tam nie ścigają, jak usłyszą moje donośne H i r o. Jhin uciekł z domu, by pojechać ze mną. Jhin uciekł z domu... od rodziców... Dziewczyna spojrzała podejrzliwie na chłopaka. Zbliżyła się. Chwyciła za ramiona. Zarumienił się.
    -Fuu, co ty sobie myślisz? - gwałtownie rzekła młoda buntowniczka, widząc reakcje Jhina. Obróciła głowę w kierunku wyjścia z parawanu i całą swoją niezbyt pokaźną siłą wyrzuciła chłopaka z wozu, a ten, jeszcze trochę pod wpływem pęknięcia sceny jak ze snu, myśląc o domniemanym pocałunku od Mahiro, nawet nie zdążył zareagować, gdy jego ciało znalazło się tuż nad ruchomym podłożem, a potem na trawie obok drogi.
    -Cz... czekaj!
    -Sorka, ale gram solo! - rozległ się piskliwszy niż zazwyczaj, bo stylizowany na bardziej nastolatkowy, głos czerwonowłosej.
    -Dokończ chociaż! Powiedz co się wydarzyło!! - krzyczał z przygasającym już rumieńcem.
    -Co? - normalnym tonem, wyraźnie podkoloryzowując zdziwienie niecodzienną, stworzoną do tego miną.
    -Nno w... ŚNIE! - Dziewczyna uśmiechnęła się na dźwięk tych słów -A więc jednak gadam przez sen.
    -Nic! Po prostu sztylet znikł!! Wracaj do rodziców!!! - wrzeszczała coraz głośniej do uciekającego z horyzontu Jhina; nie musiała się powstrzymywać, gdyż podróż była już opłacona i kierowca dobrze wiedział, że wiezie dzieci.
    -Zniknął... - powtórzył cicho chłopiec, zastanawiając się nad znaczeniem tych słów.
    -I pomyśleć, że wtedy straciłam ten kapelusz, uciekając przed pościgiem, którego nawet nie zorganizowano. Byłam taka GŁUPIA.

    „Jhin, to była całkiem długa znajomość jak na mnie.”

    Mahiro  raczej się do tego nie przyzna, ale zawsze fascynowała ją magią. Miała rodziców magów, a w ich domu znajdowało się wiele magicznych ksiąg. To właśnie po przeczytaniu jednej z nich postanowiła opuścić rodzinne miasto, by doskonalić samą siebie. Opisane przez nią wspomnienie pokazało wyjątkowo ważne dla niej wydarzenie, gdy po raz pierwszy, całkiem przypadkowo, użyła Kansō. Wcześniej jedynie próbowała podświadomie upodobnić się do rodziców - wtedy pierwszy raz zobaczyła, że jej próby nie prowadzą donikąd.
    Uczucia, które jej wtedy towarzyszyły, będzie pamiętać do końca życia. Tę niepewność, odrobinę ekscytacji i wewnętrznego zaspokojenia.
    Właśnie te uczucia sprawiły, że od tamtego dnia każdej nocy nie może spać, każdej samotnej podróży nie umie nie poświęcić na trening, a żałuje po trochu każdej chwili, która przyćmiewała pamięć o jej magii. Jednak dalej wciąż nie potrafi być do końca z sobą szczera, a jedynie niekiedy męczące ją nocne mary przypominają o rozbieżności pomiędzy tym kim jest a tym kogo odgrywa. Mahiro, ponieważ dorastała w samotności - w jej rodzinnej mieścinie nie było wielu w podobnym doń wiekiem, nigdy nie nauczyła się wyrażać siebie wśród innych, więc stety lub niestety boi się otwierać, łamiąc powierzchowne przekonania o jej naturze.
    Dlatego Mahiro wyrzuciła swojego kolegę, Jhina, z powozu: by chronić go przed jej losem i by w spokoju oddać się pielęgnowaniu jej własnych zainteresowań. Nie pierwszy raz z tych powodów rozstawała się z "towarzyszami" i nie w myśl jej tego zmieniać. Jest krnąbrna, zapalczywa, pracowita.

Trening

    Dziewczyna ułożyła ręce blisko, ponownie wracając myślami do owego dnia.
    -Poczuj to. Poczuj. Uda Ci się. Znowu się uda... - jak zaklęcie recytowała sama do siebie pod nosem, jednocześnie starając się rozluźnić i skupić na technice przyzwania broni.

    Od pamiętnego widowiska już niejednokrotnie w sytuacjach potrzasku albo głębokiego, długotrwałego skupienia przyzwała do siebie gumowe ostrze; zdarzyło się również wysłać w inny wymiar coś innego, a także odzyskać przedmiot na stałe. Początki były trudne, gdyż nie wiadomo było czego się zaczepić: czy to skupić się na emocjach, wizualizacji, a może sposobie i ułożeniu ciała, w którym czar się aktywuje. Z tego powodu dziewczyna próbowała ponawiać cyrkową sztuczkę, wyobrażać sobie znikające ostrze, czy wszystkiego innego, co przychodziło do głowy.
    Obecnie nosiła przy sobie skórzana pochwę wielkości sztyletu przy lewym boku, która służyła za swego rodzaju katalizator. Niekiedy wystarczyło wsunąć ostrze nieco głębiej we wnętrze katalizatora, a to bezpowrotnie znikało. Innym razem, również podczas jednej z długich sesji treningowych, wyobrażenie broni w miejscu pojemnika i sięgnięcie ręką skutkowało pojawieniem się przedmiotu. Trudnością okazywało się przechowywanie w swym magicznym schowku większej ilości przedmiotów, stąd, po wielu próbach, doszła do wniosku, że najlepszym wyjściem jest "wyciągnięcie" jednego z nich, a "schowanie" innego - co oznaczało podmianę.

    Nastolatka dynamicznie wstała, by chwilę później przyjąć pozycję seiza. Ręce położyła na udach wnętrzem do góry, tak jakby miała zamiar coś trzymać. Zamknęła oczy i poczęła wsłuchiwać się odgłosy trzęsących się wokół przedmiotów pod wpływem nierównej drogi. Powóz mknął dalej, co raz bardziej zbliżając się do portu na północnym wybrzeżu Ca-Elum, lecz do końca podróży wciąż pozostało kilka dni. Czasu na właściwe ćwiczenia nie zabraknie, więc spokojnie można było poświęcić trochę na medytację.
    Całkiem tracąc już cierpliwość, tzn. po około półgodzinie, dziewczę z powrotem wyskoczyło do góry, by potem niemal nie upaść przez nagłą nierówność na drodze, która na moment zachwiała całą konstrukcją powozu. Jednak nie zgasiło to jej zapału i pełna energii zaczęła przybierać różne pozy niczym z mang shōnen, wizualizując w głowie wcześniej zdematerializowaną broń. Tę część treningu nazywała "Poszukiwaniem ukrytych możliwości" - mimo nazwy, służyła raczej jako element nadający dziewczynie dobry humor.
    Właściwa cześć treningu polegała na zamknięciu oczu, a następnie spokojnym powtarzaniu kluczowych pozycji i ruchów, w znanym tylko jej, autorskim stylu posługiwania się krótkim ostrzem. Mahiro stanęła prosto z nogami na wysokości barków. Wyciągnęła prawą rękę zaciśniętą do dołu tak, jakby trzymała za rękojeść. Następnie powoli odwróciła dłoń. Gwałtownie wykonała wypad w tył, ustawiając się do bloku nad głową - broni się przed ciosem widmo, by następnie uderzyć łokciem w szczękę przeciwnika i, w między czasie przekładając wyimaginowaną broń do drugiej ręki, powrócić pojedynczą gwiazdą. Zbija wymierzony weń cios z drugiej strony. Puszcza broń, lewą pchając przeciwnika a prawą, z pozycji przy prawym boku, zadaje cięcie na wysokość głowy z następującym obrotem zwieńczonym sznytem w piszczel. Całość kończy kopnięciem piętą w plecy. Tym sposobem jeden ranny wyobrażony agresor uderza ciałem drugiego, a Mahiro powraca do pozycji wejściowej z ręką wyciągniętą przed siebie; otwiera oczy, obserwując wnętrze pojazdu i na nowo ustawiając się w odpowiednim miejscu.

    -Powtarzała ćwiczenie wielokrotnie. Nierzadko zdarzało się, że przez niepewne podłoże upadła, cicho stękając, a następnie podniosła się, by kontynuować. Gdy przez ból albo zmęczenie ciało odmawiało pełnego posłuszeństwa, wracała do medytacji, analizując swoje błędy oraz myśląc nad nowymi ruchami. Wciąż miała nadzieję, że bogowie usłyszą jej lament, zsyłając ostre narzędzie prosto na opuszki jej palców.
    Czas mija, a dziewczyna co raz sprawniej posługiwała się podmianą. Kiedy ostatnio trenowała, przyzwała nóż dopiero po 5-tej godzinie - teraz nieco szybciej. Z dnia na dzień bardziej intuicyjnie korzystała z Kansō - choć wciąż gdy zatraca skupienie, broń znika, a przyzwanie wymaga odrobiny szczęścia oraz stania nieruchomo przez kilka sekund. Młoda nadal poznawała tajemnice techniki, na bieżąco modyfikując swój styl walki do jak najefektywniejszego jej wykorzystania.
    Nim się spostrzegła, Mahiro była u celu podróży powozu, lecz nie u celu swojej. Nie tracąc czasu, wygrzebała resztki oszczędności i zaoferowała pomoc na jednym z okolicznych statków, aby wyruszyć w swoją pierwszą morską przygodę. Tam, dokładnie to w swojej kajucie, kontynuowała ćwiczenia w ukryciu przed załogą. Jednak nie bała się już zagłębiać w odmęty swojej duszy i umysłu poprzez medytację przed innymi; sprawiła to postępująca zaciekłość w treningu i zbliżający się finisz jednego z jego etapów. Czasem, gdy miała trochę wolnego czasu, wychodziła również na pokład, siadała na skraju statku, zamykając powieki. Wsłuchiwała się wtedy w odgłosy morza, gromadząc siły przed kolejnym wyzwaniem.

    Gdy statek zawita do portu będzie już gotowa, czekając na niesamowite koleje losu, które są jej pisane...

__________________________

Akcept by Vincent

Ostatnio edytowany przez Mahiro (2019-07-27 12:08:08)

Więc, może to zabrzmi dość chłodno, ale mam taki mechanizm, gdy widzę krótkie prologi, to załącza mi się niewielka lampka z ostrzeżeniem, że coś może być nie tak z czytanym tekstem. W tym przypadku było nie inaczej, chociaż zdecydowanie lepiej niż myślałem. Tym krótkim i chłodnym wstępem, przejdę do oceny prologu.

Generalnie socjopatka w legalnej gildii muszę przyznać, że jest czymś oryginalnym, lecz w prologu nie widać aż tak bardzo tej zmiany. Ba! Nawet uważam, że każdy z nas ma w sobie coś z socjopaty, więc przykład z odcięciem skrzydeł był niewystarczający. Natomiast fragment z pająkami zupełnie nie trzyma się kupy. Idąc dalej bohaterka tego prologu zbyt szybko zmienia nastrój, a przynajmniej tak można wywnioskować z tekstu. Raz jest spokojna, raz ma dziwne napady, potem popada w kolejną skrajność i tak w kółko bez większego powodu, a przynajmniej ja, go tutaj nie widzę. Oraz będąc szczerym, nie wiem czy samookaleczenie nie powinno się zaliczyć jako szaleństwo

Jak wspomniałem wyżej, nie jest źle ale dla mnie nie ma to większego sensu. Dlatego daje Ci wybór. Możesz kontynuować tworzenie postaci na podstawie tego tutaj prologu, zgarniając również 30 punktów lub napisać historię od nowa i móc zgarnąć pełną pulę punktów statystyk, które są niezbędne do dobrego startu postaci.

Proszę daj znać czy to tutaj na czacie czy na discordzie (bardziej preferowana opcja).

Melduje się!
    A więc, chciałem jakoś łagodnie do tego podejść, ale nie ukrywam trochę tej krytyki się nazbierało. Forma prologu, czyli wspomnienia mieszane z aktualnymi wydarzeniami bardzo mi się podoba, a każdy pisany tekst w takim bądź podobnym stylu jest u mnie bardzo ceniony. Historia jakich wiele, nieszczęśliwy wypadek, uraz do czegoś lub kogoś i wylądowanie w mrocznej gildii, nic oryginalnego aczkolwiek to jest na samym końcu kryterium oceniania i nie odgrywa dużej roli.
Było trochę miłych słów, to teraz czas na coś bardziej bolesnego. Powiększona czcionka. Nie wiem jakim był tego cel, aczkolwiek prologu nie wydłużyło. Tekst posiada lekko ponad 330 słów, dla porównania moja wcześniejsza wypowiedź jest jedynie o 100 znaków krótsza. Myślę, że wniosek można samemu wyciągnąć. Idźmy dalej. Boli fakt zjedzenia kilku przecinków przez co tekst czyta się trochę dziwnie, mimo że sam nie jestem w tej dziedzinie ekspertem, to odniosłem takie wrażenie. Sporo powtórzeń, co powoduje wrażenie jakby tekst był pisany na siłę, bez większego planu na postać, a trochę szkoda. Dodatkowo strasznie ubogo, można by rozwinąć wątek relacji Hassana z dziadkiem bądź z własną siostrą, co w razie czego mogłoby być idealnym motywem na przyszłe misje.
    Podsumowując, chciałbym ocenić ten prolog rewelacyjnie, na piątkę z plusem, ale nie mogę. Jest strasznie krótki jak na coś, ma przedstawiać w jakimś stopniu tworzoną postać. Może nie sugeruje by zamieszczać informacje o tym skąd Hassan pochodzi i kim byli jego rodzice, aczkolwiek nie ukrywam, że takie informacje mogą okazać się w przyszłości pomocne. Dodatkowo brakuje informacji o jakie morze dokładnie chodzi, a z racji tego że w naszym świecie nie występują takie nazwy, to zamiast nich trzeba stosować nazwy państw, z których się wypłynęło i do których się zmierza. Tutaj tego zabrakło, a jest to kluczowe biorąc pod uwagę aktualną sytuację fabularną. Tak więc mam propozycję. Mogę zaoferować 30 punktów za prolog lub napisanie od nowa historii rozbudowując ją o kilka istotnych elementów pomagających w szczegółowym przedstawieniu postaci Hassana. Na decyzję czekam na discordzie

PS: Ten post ma prawie, że taką samą ilość słów co Twój prolog

    Melduje się.

    Wybacz za taką zwłokę, aczkolwiek nie będę ukrywał, decyzja jaką powinniśmy podjąć trochę nam zajęła z racji tego, że jest to dosyć... oryginalny prolog, a szczególnie w tej formie.
    Przede wszystkim bardzo fajnie się to czytało, czułem się trochę jakbym miał do czynienia ze scenariuszem odcinka zerowego, jakiegoś animowanego tytułu. Co w przypadku prologów akurat często nie występuje. Może w niektórych miejscach dziwnie mi się to czytało, ponieważ zdanie zbyt szybko się kończyło albo nagle był zmieniany wątek, ale nie mniej całość odbieram pozytywnie... jako pracę.
    Niestety jeżeli patrzymy na to pod kątem fabuły i reali panujących na MGW, to niestety w takiej formie jakiej praca została przedstawiona nie może zostać zaakceptowana. Niekontrolowane wieloświaty i przenoszenie między różnymi uniwersami, nie jest tym co popieram. Ponieważ w przypadku, gdy wyobraźnia gracza jest na tyle rozbudowana, co oczywiście jest dobre, to niestety ciężej niektóre aspekty prologu przyrównać do fabuły panującej na forum. Innym elementem Twojej pracy, co bardzo rzuca się w oczy jest sam fakt, że została przedstawiona po krótce historia, a raczej konkretny moment, z życia Twojej postaci, która nie jest częścią świata MGW. Nie wiadomo jak zareagowała na pojawienie się w nowym miejscu, reakcja na panujące w nim zasady, kulturę, ludzi czy w końcu samą magię. Obawiam się, że nie wiadomo nic, co powinno spełniać jakieś minimum. No i najważniejsza rzecz, która de facto dyskwalifikuje prolog jako historię postaci jest sam fakt, że Twoja postać, w obecnej formie tekstu, jest postacią niemagiczną, co gryzie się ze światem, w którym prowadzimy rozgrywkę, co jest niestety niedopuszczalne.
    Myśleliśmy, co można z tym fantem zrobić, jednakże niewiele opcji wpadło, które zapewne byłyby dla Ciebie optymalne:

1. Napisanie nowego prologu
2. Edycja aktualnego, po przez skrócenie historii mającej miejsce w starym świecie i dodanie (równej bądź dłuższej) części uwzględniającej przeżycia oraz sposób radzenia sobie w nowym świecie. Dodatkowo uwzględnienie w prologu informacji jakim cudem Twoja postać może posługiwać się magią, ponieważ w świecie MGW każdy urodzony człowiek posiada w sobie cząsteczki ethernano, które pozwalają posługiwać się zdolnościami magicznymi. W przypadku postaci, która została przeniesiona z niemagicznego świata, coś takiego nie istnieje. To, co możemy Ci zaproponować, to dołączenie do Twojej historii / wizji historii postaci, faktu że jeden z rodziców (co najmniej) pochodził ze świata MGW i został przeniesiony (w dowolny sposób) do świata ziemskiego, dzięki czemu warunek z ethernano zostanie jak najbardziej spełniony i prolog będzie miał duże szanse na zaakceptowanie.

    Decyzja należy do Ciebie, jednakże przed podjęciem jakichkolwiek kroków daj znać czy to tutaj na forum w prywatnej wiadomości albo na naszym discordzie na jaką opcję się zdecydowałeś. Dodatkowo jeżeli masz jakieś pytania czy wątpliwości, to również zarówno ja i Nihil służymy pomocą.

    W porządku, trochę mieliśmy problem co z Tobą, a raczej z Twoim pomysłem na rozpoczęcie prowadzenia postaci zrobić, aczkolwiek doszliśmy do pewnego konsensusu. Jednak miej proszę na uwadze, że w Twoim przypadku działa presja czasu, o której napiszę więcej na końcu.
    A więc zaczynając od strony fabularnej, uznaliśmy że możesz zaczynać jako śmiertelnik przeniesiony do magicznego świata Fairy Tail bez wiedzy o posiadanych (o ile posiadanych) zdolnościach magicznych. Lecz należy mieć w takim przypadku na uwadze, że Twoja postać może stać się łatwym celem dla innych graczy, a także może mieć konflikt z Radą Magii, ponieważ taka sytuacja jest pewnego rodzaju ewenementem. Rodzi strasznie dużo pytań, dużo wątpliwości, a przede wszystkim uaktywnia się strach przed nieznanym. Odkrycie zdolności magicznych może być prowadzone pod okiem MG, aczkolwiek ze ścisłą konsultacją z administracją, by przypadkiem jakiś absurdalny i gryzący się z mechaniką pomysł nie wszedł w życie. Jednakże jak już zostanie to w jakiś sposób wyjaśnione, musisz w tym wątku napisać trening swojej magii, tak jak jest to zrobione w przypadku pozostałych graczy.
    Następnie przechodząc do części związaną z mechaniką. Jak wspomniałem wcześniej jest to dość nietypowa sytuacja, aczkolwiek z przykrością dla innych, którzy być może czytają ten wątek, jest to również jedyna sytuacja. Ze względu na sposób rozwijania swojej postaci, odkrycie w sobie zdolności magicznych poza mocnym uzasadnieniem fabularnym, które ocenimy ja albo Nihil, musi być ono też w pełni zgodne z obowiązującą aktualnie i przyszłą mechaniką. Z racji tego, że Twoja postać albo nie posiada (albo o tym nie wie) jednostek ethernano, to niemożliwe jest do czasu odkrycia w sobie mocy i napisania treningu, używania: zdolności magicznych (magie, umiejętności), przedmiotów które w jakiś sposób wymagają energii magicznej albo jakiejś magii, a także rozwijania statystyki KEM (Kontrola Energii Magicznej) do czasu napisania wspomnianego wcześniej postu.
    Ostatnia kwestia związana ze wspomnianą na początku presją czasu. Aktualnie nasze forum przechodzi fazę przenosin na zupełnie nowe. Poza zmianami w wyglądzie czy sposobie działania, wchodzą i wejdą nowe zmiany związane między innymi z mechaniką, fabułą, a także technicznymi aspektami jak m.in. zarządzanie postacią. W związku z tym, na nowym forum taka sytuacja, jak mamy tutaj w Twoim przypadku, nie będzie miała prawa obowiązywać i nie przejdzie żaden wyjątek. Jednakże, może to być wiadomość na plus, do ukończenia wszystkich aktualizacji, zredagowania istniejących i brakujących mechanik, a także poprawek technicznych zostało jeszcze trochę czasu. Oczywiście starym graczom nie utrudnia to gry, jednakże dla nowych może być to pewnego rodzaju utrudnienie, zagmatwanie, dlatego na ten moment jeszcze nie jest nikt zmuszany do przenosin, lecz należy mieć z tyłu głowy, że taka sytuacja może się niedługo wydarzyć. W związku z tym,  jeżeli przez ten okres czasu grania na starym forum, Twoja postać nie odkryje w sobie zdolności magicznych, to w przypadku przenosin na nowe forum będziesz zmuszony (ze względów technicznym i mechanicznych) do stworzenia nowej postaci.
    Ponawiam więc pytanie, czy chcesz napisać nowy prolog czy zostajemy przy tym co jest? W przypadku drugiej opcji, czyli zostawienia tego tak jak napisałeś, to całość oceniam na 40 punktów, niestety wspomniane wcześniej aspekty fabularno-mechaniczne nie pozwalają mi na przydzielenie większej ilości punktów. Jeżeli nie masz nic przeciwko i chcesz zaczynać rozgrywkę z tym co masz, to zapraszam do tego wątku (klik) gdzie musisz rozdysponować otrzymane punkty. Następnie możesz zacząć tworzyć kartę postaci, zostawiając pole z magią zwykłą jako puste. No i w takim przypadku życzę powodzenia i udanej gry, a jeżeli są nadal jakieś pytania bądź wątpliwości, to zapraszam do kontaktu na Discord (klik).