Mage Guild Wars

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
______________

Misja prosta – Orochi – post 1.

https://music.youtube.com/watch?v=Huxj9 … qM-2zoRJio

    Nadeszła ostateczna pora, by ruszyć tyłek sprzed starej zniszczonej czasem chatki i wybrać się do okolicznego miasteczka. Szansa, że jego mieszkańcy rozpoznają Orochiego po tylu latach była wprawdzie znikoma, a chłopakowi zaczęły kończyć się zarówno pieniądze, jak i pozostałe poszlaki po jego ojcu.

    Po ciężkiej przeprawie przez zaśnieżone drogi i pagórkowate tereny wreszcie dotarł na miejsce. Znalazł się na szerokiej drodze prowadzącej przez same centrum. Mimo że nie wyglądało na to, by miejscowość często przyjmowała przyjezdnych, tym razem nikt nie zwrócił uwagi na młodzieńca. Również Orochi ledwo dostrzegał pojedyncze osoby krzątające się u progów każdy własnych drzwi. Na lewo znajdowała się jakaś karczma, jeszcze dalej widać było kilka przydrożnych sklepików, przeplatanych budynkami nieznanego przeznaczenia. Co bogatsi mieszkańcy walnęli sobie nawet pięterko.

Misja prosta – Orochi – post 2.

    Ciężkie, drewniane drzwi zaskrzypiały mocno, gdy młodzieniec wkraczał do baru. Na powitanie przyszło mu pokonać kilko spękanych stopni, na końcu których rozpościerał się widok tłumnie zebranych mężczyzn popijających od czasu do czasu piwo i śmiejących się z siebie nawzajem. Do jego nozdrzy doszedł zapach wszechobecnego potu, którym na dobre przesiąkło tutejsze powietrze. Jedyne miejsce znośne do przebywania, a tym samym wydzielające rumiany, alkoholowy zapach, znajdowało się na wprost — lada barmana była długa i obejmowała całą szerokość ściany pomieszczenia. Sam barman wycierał właśnie kufel i spoglądał w kierunku przybysza z nieskrywaną ciekawością.
    Jak tylko Orochi postawił kilka kroków od krawędzi schodów, stara wykładzina lekko zaskrzypiała, a parę wścibskich głów odwróciło się w jego kierunku. Wśród nich jeden, podstarzały mężczyzna, mocno zbudowany, ale nie goryl, nie przestawał śledzić go wzrokiem.
    — Co podać — rzucił spode łba, barman, który kończył już wycierać kufel, po czym odwrócił się na moment, by odłożyć go do jednej z licznych szafek na długiej ścianie za ladą.

Misja prosta – Orochi – post 3.

    Na ramieniu lodowego maga spoczęła ciężka dłoń. Druga od kompletu wystawiona do przodu witała się z barmanem. Zaraz potem wychyliła się dojrzała, o żelaznych rysach twarz. Facet o siwych włosach i w okularach na  nosie, przysiadł się tuż obok. KLIK
    — To będzie, na mój, koszt. Razy, dwa — wolnym, przerywanym słowem rzucił przed siebie.
    Nieznajomy leniwym ruchem zabrał swoją rękę i z hukotem pozwolił jej opaść na blacie przed twarzą Orochiego. Przesunął jego walutę, tak by mógł wszystko dokładnie widzieć, bliżej niego.
    — Co Cię tu sprowadza? Z daleka, przybywasz? Zostajesz, na długo? — beknął sobie, a po jego chwiejnym zachowaniu można było zauważyć, że już trochę sobie do tej pory wypił.
    Spojrzał wprost na maga, jakby starając sobie przypomnieć jego gębę. Sam też odsłaniał się na rozpoznanie. Jednak nie był kimś, kogo lodowy mściciel mógł zapamiętać ze swojego „dawnego życia”.

Misja prosta – Orochi – post 4.

    Barman w końcu zawitał do was z ciepłym trunkiem. Kłęby uspokajającego dymu wiły się nad mosiężnym kubkiem, dając znać że iście napój był gorący. Było tylko jedno ale. W tej knajpie nie serwowano niczego, co nie miałoby w sobie choć tyćkę alkoholu, więc chcąc czy nie chcąc też herbata Orochiego przyprawiona została solidną dawką rumu.
    Starszy mężczyzna podszedł do szklanki jak do zwykłej wody: chwycił pewnie swoją wielką łapą, po czym na jeden haust chciał wszystko wylać sobie do japy.
    — Aććć — usłyszał mag lodu z ust Bonracka, bo tak miał na imię jego rozmówca.  Oparzywszy sobie usta, odłożył z powrotem napój na blat — Gorące.
    — Szukasz? No to być może będę mógł Ci pomóc! Znam tu tego i owego — uśmiechnął się, jakby miał tu miejsce właśnie jakiś szwindel. A przecież nie miał, racja?
    — Słuchaj, miałbym do Ciebie interes. Pewnie przy okazji znajdziesz człowieka, którego szukasz, a jak nie… — przejechał oczami po ladzie, zatrzymując się dopiero na postaci barmana, który jakiś kawałek dalej lał piwo barczystemu mężczyźnie — to pewnie dam radę Ci jakoś pomóc. Co ty na to? Jak zainteresowany to choć za mną, obgadamy sprawy na zewnątrz — dodał pośpiesznie — Strasznie tu gorąco i śmierdzi.
    Bonrackowi kleiły się trochę oczy, lecz mimo to całkiem żwawo odepchnął się od blatu, wstając rzucił klejnoty barmanowi. Następnie, zaczął stawiać ciężkie kroki w kierunku wyjścia.

Misja prosta – Orochi – post 5.

    Wyszliście a stare, drewniane drzwi znów zaskrzypiały wam rzewnie. Chociaż w środku lodowy mag był zaledwie kilka chwil, on również poczuł po wyjściu na zewnątrz, jak świeżo może pachnieć powietrze w porównaniu z tym, co musieli niedawno wdychać. Przywitał ich również dobrze znany wszystkim na Iceberg chłodek. Powiew wiatru już od samego wyjścia. Jednak nie był taki jak poprzednio, tym razem Orochi był rozgrzany naparem i pobytem wśród spoconych mężczyzn. Jego skóra wciąż była ciepła, a chłodek zadziałał w pierwszej chwili jak lody w gorący dzień.
    — Nazywam się Bonrack — odparł mężczyzna, ktróry wyszedł na zewnątrz chwilę przed nim. Zaczerpnął kilka poważnych haustów powietrza. Nie chwiał się już tak, jak przed chwilą. Najwyraźniej chłód i wiatr pozwoliły mu nieco otrzeźwieć. Gdy wydychał, z jego ust unosiła się para — Od razu lepiej. Przejdźmy się trochę zamiast stać jak te kołki.
    Bonrack zrobił kilka kroków wgłąb wioski, po czym odwrócił się, by zobaczyć, czy jego rozmówca idzie za nim.
    — Tutaj u nas wszyscy zajęci. Dlatego czekałem na kogoś takiego. Pewnie nie wiesz, ale dzisiaj jest festiwal. Rocznica z okazji pozbycia się raz na zawsze magów z wioski. Zwykle prowadzę wtedy swój kramik z bułeczkami, ale tym razem obiecałem znajomemu, że pomogę mu uporządkować jego biblioteczkę. Pewnie wyrobię się zanim wszystko się zacznie, jednak dobrze by było mieć kogoś, kto poprowadzi go za mnie, gdybym się trochę spóźnił. Miejscowi bardzo liczą na te bułeczki, robią tu niemałą furorę. Jak chcesz, pokażę Ci zaraz, co i jak.

Misja prosta – Orochi – post 6.

    Mężczyzna narzucił dość dobre tempo. Ręce schował do kieszeni, a z czasem wyciągnął z niej fajkę; włożył ją do ust. Potem chwycił parę rzemieni, którymi nerwowo zaczął pocierać przy twarzy.
    — Zaraz wszystko wyjaśnię — rzekł, skręcając w mniejszą uliczkę — Na miejscu pokaże Ci też co i jak.
    Nastała chwila ciszy, podczas której Bonrack usiłował zapalić. Syczał i klnał przy tym za każdym razem, gdy mu się nie udawało. Skręcaliście w coraz mniejsze uliczki, potem znów wychodziliście na te trochę większe, tak w kółko. Siwowłosy co jakiś czas odwracał się, by spojrzeć czy przypadkiem jego towarzysz nie przestraszył się i uciekł.
    — Oczywiście gotówkę — wreszcie z jego ust zaczął się sączyć ten uspokajający dym, a on sam odetchnął z ulgą, zwolnił też trochę — Ale to nie wszystko. Moje stoisko, jak wspominałem, jest dość znane. Na festiwal przychodzą prawie wszyscy ludzie z wioski… W sumie nie zapytałem czy szukasz kogoś stąd… — odwrócił się spoglądając Orochiemu głęboko w oczy — W takim razie polecę Cię komuś w sąsiedniej wiosce. Co ty na to?
    Przeszliście jeszcze kawałek, w końcu, na powrót wracając na główną drogę. Dokładniej ujmując, na spory plac, na środku którego znalazła się zamarznięta fontanna. Na uboczu zaś znajdowała się niewielka budka z logiem „Mięsne Bułeczki Bonracka”. Właśnie tam zmierzaliście.
    — Może to nic wielkiego, ale to zawsze jakiś pierwszy krok do znalezienia tego, kogo szukasz, czyż nie?

Misja prosta – Orochi – post 7.

    Po długiej wędrówce przez śnieżne pustkowia Orochi znalazł długo wyglądane miasto. Ulice były puste, lecz coś nadchodziło. W okolicznym barze poznał swojego pracodawcę, Bonracka, który objaśnił mu, że nadchodzi festiwal. Zmierzali właśnie na główny rynek, gdzie znajdował się sklep mężczyzny.
    Trochę zmieszany Bonrack podarował peta młodzieńcowi, podał mu też parę krzemieni, by mógł nimi odpalić. Przeszli kawałek, a gdy chłopak zapytał o połowę wynagrodzenia, zmierzył go podejrzliwym wzrokiem.
    — Nie przesadzasz? W końcu zostawiam Cię tam z całym moim dobytkiem, ale niech będzie. Dwadzieścia procent, co ty na to, czyli tysiąc klejnotów teraz i kolejne 4 tysiące potem… — podniósł palec wysoko wykrzykując głośne: — Nie, nawet dorzucę coś ekstra, łącznie zapłacę te 7 tysięcy za jedną noc, co ty na to? Niezła oferta, czyż nie? A jeśli chodzi o festiwal…
    Bonrack podrapał się z tyłu głowy, zaciągnął większego bucha i melancholijnie westchnął. Akurat byliście już przy jego sklepie, więc wsparł się o jego wewnętrzną ścianę i przymrużył oczy, patrząc gdzieś w dal.
    — Jak pewnie wiesz, świat od dawna nawiedzają smoki, jednak nie robią tego bez powodu. Robią to, bo mają moc. Magia to moc, która plugawi ten świat. Dlatego, by pozbyć się smoków, by ocalić przyszłe pokolenia. Najpierw musimy wyleczyć się wewnętrznie. Jakieś kilka lat temu pozbyliśmy się ostatniego maga z tej wioski. Wreszcie się oczyściliśmy, świętujemy by pokazać, że wciąż jest nadzieja dla Iceberg. Chociaż tak na prawdę to nie koniec. Pewnie usłyszysz to od ludzi na festiwalu, ale grasuje tu pewien demon. Jak tylko się go pozbędziemy, dopiero wtedy ta wioska będzie mogła odpocząć.
    Mężczyzna strząsnął drobinki śniegu, które naleciały na jego ubiór, gdy tak sobie tam stał. Wyciągnął z tylnej kieszeni klucze i zaczął majstrować nimi przy zamku w drzwiach.
    — Ale koniec tego, nie musisz się przejmować. Demon nie atakuje, podczas takich tłumów. Boi się i słusznie.
    Wszedł do środka, zapalając światło. Wyciągnął z czegoś, co przypominało lodówkę, kilka kawałków mięsa i rozłożył na blacie, którego nie było widać z zewnątrz. Chwycił też za maskę oni, która wisiała na ścianie i podał ją Orochiemu.
    — Trzymaj. Mamy tu taki zwyczaj, że podczas festiwalu nosimy maski. W końcu to festiwal na część pozbycia się demonów, czyż nie — uśmiechnął się pod nosem, a następnie wskazał na szufladę pod blatem — tutaj masz bułki, mięso wystawiłem, by do siebie doszło. Jak będzie potrzeba więcej, to wyciągniesz je stąd — pokazał na tę niby-lodówkę — koło blatu jest też palnik, będziesz mógł to na nim podgrzać, no i jeszcze… —sięgnął po kilka drewnianych medalików, które wysiały na tylne ścianie — te też są na sprzedaż, po 300 klejnotów za sztukę. Wszystko zrozumiałeś?

Misja prosta – Orochi – post 8.

    Sprzedawca spojrzał posępnie na kolejne Twoje pytanie. Podniósł do ust papierosa, lecz zawahał się w ostatnim momencie spoglądając gdzieś w przestrzeń.
    — Wystarczy już. Demon to nie sprawa takiego przybłędy jak Ty. Śpieszy mi się.
    Bonrack widocznie unikał kontaktu wzrokowego, więc nie zauważył udawanych emocji na twarzy młodego maga, a przynajmniej na to wszystko wskazywało. Zaczął nerwowo otwierać wszystkie szafki. Wyciągnął jakiś przedmiot, lecz był on na tyle mały, że zaraz schował się wewnątrz jego dłoni, a następnie zanurkował w kieszeni, nie pozwalając się mu przyjrzeć Orochiemu.
    — Nie będziesz mnie potrzebował. Lepiej też nie tłumacz kupcom, że jesteś w moim zastępstwie. Mam opinię pijaka… — dodał jedną nogą będąc już na zewnątrz budki — Powiedzmy, że… jeśli to będzie naprawdę pilne pytaj o mnie w barze, gdzie się spotkaliśmy.
    Bonrack grzebał chwilę w kieszeni, by wyciągnąć klucze i wręczyć je młodzieńcowi. Spojrzał mu przy tym w oczu, zawieszając się w tym spojrzeniu kilka dobrych sekund.
    — Bułeczki po 200 klejnotów, ale po 150 kilka sprzedaż będzie ok. Bywaj —odwrócił się spojrzeniem, a następnie całym sobą, wystawiając jedynie otwartą grzbietem w Twoją stronę dłoń na pożegnanie. Papieros wylądował w kupie śniegu nieopodal miejsca, w którym stał.
    Czekał Cię cudny wieczór wśród, świętujących wytępienie takich jak Ty, demonów. Niestety słońce wciąż było wysoko na horyzoncie, jak wiele czasu może minąć zanim ludzie zaczną zbierać się na zabawie na placu na przeciwko?


_______
Bonrack FFFF99

Ostatnio edytowany przez Straznik 3 (2021-09-23 13:22:47)

Misja prosta – Orochi – post 9.

    Bonrack przytakiwał bez słowa, lecz na przypomnienie o zapłacie zrobił wyraźnie zniesmaczoną miną.
    — Tak, tak, racja — sięgnął do jednej z kieszeni spodni, potem do następnej i następnej. Wyciągnął sakiewkę i przesypał z niej na rękę odliczone kryształy — To twoje. Widzimy się wieczorem.
    Odszedł. Orochi natomiast został sam na sam ze stoiskiem. Miał sporo czasu, bowiem zanim ludzie zaczęli zbierać się na placu minęło kilka godzin. W między czasie widział, jak inni też powoli rozstawiają swoje stoiska. Niektórzy nanosili drobne ozdoby, inni montowali lampki. Jednak ruch nie był zbyt wielki póki nie zaczęło się ściemniać.
    Niebo przysłoniło kilka większych chmur. Zrobiło się ponuro. Słońce też już nie świeciło z taką mocą jak jeszcze kilka godzin wcześniej. W takiej atmosferze, przyszła do maga starsza pani, z wymalowanym szerokim uśmiechem na pomarszczonej twarzy. Bynajmniej nie była to jakaś tam babuleńka, gdyż po chwili skojarzyłeś ją z jedną z osób pomagających przy przygotowaniach na placu do festynu. Miała długie blond włosy, upięte na wysokości karku oraz różową kurteczkę na sobie.
    — Dzień dobry, dzień dobry — rozległ się  życzliwy głos z drugiej strony okienka stoiska — Jak dobrze, że Pana widzę. Dla mnie 1 mięsna bułeczka, jeszcze dla moich pomocników 4. To była ciężka przeprawa, na szczęście nie będziemy chodzić głodni.
    Powiedziawszy, odwróciła się na moment, sięgając do portfela.


_______
Bonrack FFFF99 | Klientka FF99CC

Misja prosta – Orochi – post 10.

    — O jak miło! Dobrze jednak, że żyjemy w takim spokojnym miasteczku czystym od tych plugawych magów — kobieta pomachała dłonią przed twarzą i uśmiechnęła się. Następnie jej oczy przykuło coś za plecami maga — W takim razie może wezmę jeszcze jedno z tych drewnianych cudów. Rok temu były za 300, jeśli dobrze pamiętam — wskazała palcem na medalik wiszący za sprzedawcą.
    Blondyna sięgnęła do wewnętrznej kieszeni swojej kurtki, wyciągając odliczoną kwotę.
    Zanim odeszła zawiesiła wzrok na chłopaku. Jej mina pokazywała, że była trochę zaskoczona.
    — Oj przepraszam. Nie spojrzałam wcześniej i wzięłam Cię za Pana Bonracka. Ta blizna… wygląda okropnie, czy to sprawka magów? — istotnie Orochi zapomniał założyć maski! Kobieta przypatrywała się z uwagą, lecz po chwili znów wrócił jej na twarz uśmiech — W każdym razie to jego stoisko, prawda? Gdzie teraz jest?
    — Długo będę czekać na te bułki? — dodała po chwili z jeszcze szerszym uśmiechem i przymilającym głosem. W tle za nią ktoś zaczął się rozglądać. Przygotowania do festynu niemal się zakończyły i właśnie zapalono lampki. Szczególnie wyróżniała się fontanna na środku placu, która podświetlona od spodu sadzawki jak i od strony zdobień po zewnętrznej stronie robiła wrażenie.


_______
Klientka FF99CC

Misja prosta – Orochi – post 11.

    Kobieta wydawała się kupować wszystko, co usłyszała od chłopaka. Kiwała jedynie głową, utwierdzając się w przekonaniu, że magowie są najgorszym złem tego świata.
    — Ach, dziękuję, jednak starczy mi tych bułeczek na razie. Po za tym lepiej jeść je póki gorące zamiast brać na potem. W tym miasteczku nic się Pan nie musi obawiać. Zadbaliśmy już o jego bezpieczeństwo. Tylko ten czerwonooki demon… — z życzliwego uśmiechu przeszła w melancholijne zaniepokojenie.
    Kobieta przyjęła swoje zamówienie, dziwiąc się jedynie lekko z pewnego powodu.
    — Dziękuję — położył zapłatę na blacie, dzielącym ją od Orochiego i pomachała na pożegnanie. Wystarczyła chwilka, by znów znikła.
    Mężczyzna, który się tam gdzieś rozglądał, również odbiegł gdzieś, by po chwili wrócić na swoje stanowisko pałaszując bułę.

    Minęło trochę czasu, aż wreszcie lampki, dzięki wystarczającym ciemnościom, mogły pokazać swoje prawdziwe piękno. Do tego czasu nie przyszedł żaden nowy klient. Następną osobą był łysy mężczyzna o złowrogim spojrzeniu i szarej bluzie. Zaraz za nim stanęła jakaś młoda kobieta o długich blond włosach i kolorowym kubraczku. Na rynku było już całkiem sporo osób oraz stoisk. Ludzie rozmawiali co raz głośniej, powoli tworząc festynowy hałas.
    — Hej, dawaj coś na ząb. Mam 300 klejnotów — cierpki ton łysego zwrócił się do maga, a jego oczy zaczęły badać jego maskę.


_______
Klientka FF99CC | Łysy C0C0C0

Misja prosta – Orochi – post 12.

    Ziomeczek słysząc Twoje zapewnienia jakby się rozchmurzył. Pokiwał kilka razy głową, po czym zostawiając swoje 300 klejnotów wziął się za pałaszowanie buły nieopodal stoiska.
    Panienka podeszła nieco bliżej. Uśmiechnęła się na sekundę, mrużąc oczy.
    — Dobry, dla mnie jedna ciepła bułeczka — drobny, cichy głosik wylał się z jej ust.
    Mogliście tak popatrzyć na siebie przez chwilę, gdyż dziewczyna czekała dalej w milczeniu na zamówienie.
    Zanim jednak je spakowałeś, pojawił się jeszcze jeden mężczyzna o owłosieniu mniej skąpym niż poprzednim, lecz wciąż mizernym. Stanął w kolejce, a następnie zauważając łysego, podszedł do niego.
    — Ej, a Ty co, czemu pałaszujesz mięsną bułę. Co ustaliłeś? — położył rękę na ramieniu gościa w szarej bluzie.
    Odparł mu szeptem, z którego nic nie usłyszał mag Orochi.
    — No to, kuke, na co czekasz?
    — No tak.
    Po chwili ta dwójka razem stanęła przed ladą.
    — Poprosimy bułę z mięsem i… co to za wisiorki z tyłu i po ile?
    Nowy klient patrzył na Twoją maskę czujnie. Łysy, obserwował czujnie podgrzewane buły, nawet gdy mówił o medalikach. Panienka jedynie instynktownie odsunęła się na bok, widząc jak ta dwójka rozpycha się łokciami, chcąc dostać się przed Orochiego. Jakaś para, ubrana w maski Oni również stanęła za nimi, prawdopodobnie czekając na swoją kolej.


_______
Panienka FFCC99 | Łysy C0C0C0 | Kolega łysego 969696

Misja prosta – Orochi – post 13.

    Panienka zaczęła szykować zapłatę, gdy dwójka nieokrzesańców zajmowała ladę. Jeden z nich zaczął pałaszować bułę, jak tylko ją dostał. Drugi natomiast w ogóle nie wydawał się zainteresowany niczym prócz osoby Orochiego.
    — Miałeś rację — numer 2 zwrócił się do numer 1. Następnie rzucił 300 klejnotów w nominałach po 10 i 20.
    — Wszystko już wiem, chodź łysy. Przestań też się obżerać — machnął ręką na kolegę, po czym odeszli.
    Z okazji skorzystała panienka z wcześniej, podsuwając 300 klejnotów. Uśmiechnęła się do maga, po czym z pakunkiem ruszyła do innego stoiska.
    — Dobry wieczór. Po ile te… — zaczęli kolejni klienci.
    Od tego momentu ludzi przybywało co raz częściej. Bywało, że przed ladą stawała kolejka z trzema osobami, ale czasem mag miał również i 15 minut luzu. Plac zapełnił się niespodziewanie szybko. Buły nie schodziły może jakoś wybitnie dobrze, ale za to udało się sprzedać kilka dodatkowych amuletów.
    Dochodziła już późna pora, pewnie jakoś 2, gdy w oddali dało się słyszeć jakiś krzyk, a sekundę potem na placu zrobiło się małe zamieszanie. Na chwilę zrobiło się cicho, by po chwili zaczęły się intensywne szepty. Ludzie gadali o czerwonookim demonie, zrzucając na niego winę za to dziwne wydarzenie. Jedni mówili o morderstwie w zaułkach, inni o tym, że chce zrujnować festyn. Jednak nic więcej się już nie wydarzyło.
    Do stoiska podszedł chudy jak szczapa mężczyzna w luźnych ciuchach. Miał na sobie maskę demona.
    — Te amulety, to na szczęście prawda? Poproszę jeden — wydukał przestraszonym tonem, po czym postawił na ladzie 300 klejnotów.
    Za nim, opierając się o ścianę sąsiedniego stoiska, które niedawno zostało zamknięte, a światło w środku zgasło, stał jednak ktoś, kto w tamtym momencie bardziej rzucał się w oczy magowi. Tężnie zbudowany chłop. Z pod maski, w bladym świetle, widoczna była blizna z boku twarzy. Nieustannie patrzył w kierunku Orochiego, lecz nic poza tym. W końcu widać było poruszenie z jego strony, jakby zbierał się do niego podejść.

Misja prosta – Orochi – post 14.

    Spojrzenia maga lodu i mężczyzny z blizną zdecydowanie się spotkały. Mieliście na sobie maski, więc nie mogliście być tego pewni, lecz mimo to coś wam mówiło, że to była najprawdziwsza prawda. Gapiliście się na siebie te dobre 30 sekund, podczas których obsłużyłeś klienta. Potem jegomość zaczął zbliżać się do Orochiego z wolna.
    Zanim jednak do tego doszło, jakby znikąd zjawił się zleceniodawca maga. Wynurzył się z miejsca, z którego nie mogłeś wiedzieć, że nadchodzi. Jego roześmiana gęba zasłoniła Ci prawie całkowicie widok.
    — Otwieraj drzwiczki. Świetnie się spisałeś — rzekł oschłym tonem Bonrack, przez który przebijało się lekkie rozbawienie.
    Znów po kilku chwilach, na jego ramieniu pojawiła się wyrobiona, „zmęczona życiem” dłoń. Właściciel budki odwrócił się energicznie w tył. Przez to gość musiał aż zrobić unik, by nie oberwać z dynki.
    — To ty! Dentō. Poczekaj chwilę.
    Znów odwrócił się w stronę maga, mając nadzieję, że będzie mógł już wejść do środka.


_______
Bonrack FFFF99
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Misja prosta – Orochi – post 15. – KONIEC

    W głowie maga lodu wszystko się rozjaśniło. Poczuł się dobrze z tym, że w końcu opuści tę małą budkę, a przy okazji zarobi parę grosza. Jego zleceniodawca również nie wyglądał na takiego, któremu źle by było z ubytkiem na mieszku jaki go czekał. Musiał mieć wyjątkowo udaną noc, gdyż uśmieszek go nie opuszczał ani na krok. Do tego podejrzany typ okazał się jego znajomkiem, co oznaczało koniec kłopotów na ten dzień. Chociaż czy Orochi miał w ogóle jakieś kłopoty? Wszystko przebiegało jak po maśle, być może to dobrze, a być może wzburzona krew młodzieńca miała już powoli dosyć tego braku zastrzyku adrenaliny.
    Bonrack wszedł do środka, gdy tylko mag mu na to pozwolił. Przejrzał szafki i przeliczył znalezione pieniądze. Jego uśmiech z radosnego zmienił się w typowy uśmiech biznesmena, który jego zdaniem ubił świetnego targu. Następnie odliczył z nich 6 tysięcy klejnotów. Jeśli wzrok tutejszego ofiary obławy na magów spoglądał na niego wówczas, co mogło być oczywiste (w końcu liczył twoje pieniądze!), zauważył, że tego co łącznie zarobił nie było dużo więcej. Mimo to, starszy facet ochoczo przełożył pieniądze do zielonej sakiewki i przycisnął je do swojego pracownika. Nawet poklepał po ramieniu!
    — Dobra robota, mój drogi — dodał, po czym zwrócił się do ostatniego z klientów tej budki.
    — To jest Dento — wskazał otwartą dłonią, nieco roztańczony  ruchem na jegomościa w masce — Co prawda chciałem Cię polecić komuś innemu, ale… skoro już się poznaliście. Dento wie wszystko o wszystkich w tej wiosce i poza nią. Z pewnością pomoże Ci znaleźć kogokolwiek szukasz. O ile nie zapuścił się na terytoria smoków. Hahaha.
    Mężczyzna zdjął maskę. Pod spodem ukazał Ci się chłopak o delikatnych rysach, mógłbyś wziąć go za miejscowego malarza albo playboya, gdyby nie okropna blizna ciągnąca się od ucha po twarzy lekkim łukiem w kierunku brody — jakby ktoś chciał z jednej strony podkreśli linię jego twarzy.
    — Zapytaj się go kiedyś o coś, to jestem pewien, że Ci pomoże. A tymczasem dobranoc — Bonrack wyszedł z budki, odciągając już wówczas waszego wspólnego znajomego, na stronę i rozpoczynając z nim po cichu rozmowę.


_______
Bonrack FFFF99