Mage Guild Wars

Nie liczyła, że zostanie rozpoznana. Tokisada byli zamożni, lecz nie afiszowali się ze swoją siłą polityczną. Mieli za to kontrakty handlowe oraz tradycje, przekazywane z pokolenia na pokolenie. Jako dojrzalsza dziewczyna z pochmurną miną przypominała sobie nauki wpajane przez nauczycielkę oraz bezduszny pokój pełny regałów z książkami. Nie znała przyjemności płynącej z zabawy z rówieśnikami, czy też prostymi zabawkami. Wszystko sprowadzało się do historii rodu oraz niezliczonych pokładów wiedzy. Smutne chwile były niczym widma, które nawiedzały ją w snach. Mimo to bardzo kochała swoją rodzinę, nawet jeśli nie do końca zgadzała się z każdym wykonywanym przez nich ruchem.
Światełko bijące od chusteczki przyciągnęło jej uwagę. Pobrał krew z rany, zaś ta nie powinna mieć takich właściwości. Czyżby to był ethernano, o którym wcześniej mówił? Z ciekawością wypisaną na twarzy patrzyła na członka Rady Magicznej, do czasu, aż odezwał się strażnik, do którego podeszła. Najwidoczniej poznał dziadka Ryu, Tokisada Moriatę. Znała go jedynie z opowieści oraz kilku książek przeznaczonych samej rodzinie. Niestety jako, że dawno umarł niedane było go jej poznać. Zastanawiała się jaki był za życia, czy on poświęcałby jej uwagę? A może podobnie jak ojciec dawał tyle, ile było trzeba? Mogła sobie wyobrażać wspólnie spędzone chwile, lecz to nie przywróci mu życia. Kami-sama zabrał go do siebie, otaczając odpowiednią opieką. Tam... zdecydowanie było mu lepiej - Uważam, że staruszek był cudownym człowiekiem. W posiadłości nasłuchałam się opowieści o nim, książki również go dobrze opisały. To zaszczyt poznać kogoś spoza rodziny, kto tak dobrze go wspomina. Jestem córką Tokisada Kazuyi i Sanako - z gracją dygnęła, przedstawiając swoich rodziców. Najwięcej kontaktu miała z płcią piękną, lecz ta również miała swoje obowiązki. Najczęściej przesiadywały razem w ogrodzie, rozmawiając o wszystkim, co się działo. Niestety po odesłaniu do Klasztoru nie miała okazji się z nimi zobaczyć. Prawdopodobnie byłoby najlepiej, gdyby ich odwiedziła po zleceniu, lecz jak mogła im się pokazać, gdy nadal nie wykonała powierzonego jej zadania? Honor był wszystkim, tak samo słuchanie rozkazów, czy wiara w ród. Westchnęła, skłaniając głowę odchodzącemu strażnikowi.
Była wolna, ba miała się już pożegnać oraz oddalić, gdy niespodziewanie chcieli ją zaciągnąć do trwającego śledztwa. Spojrzała z delikatnym uśmiechem w kierunku mężczyzny. Nie miała żadnej chęci, aby przykładać rękę, do tego co się działo. Z resztą, sama powiedziała chłopakowi, aby ten uciekał, dlatego ostatnią rzeczą jaką mogła zrobić, to wycofać się. W końcu miała inne sprawy na głowie, w tym jedną, która wyjątkowo nagliła - Nie jest to przypadkiem, ponieważ młodzieniec za którym goniłam mieszka w tym budynku - wskazała dłonią na strukturę o budzącej podejrzenia wytrzymałości - Ten białowłosy, którego tak szukacie, również mi pomagał do czasu, aż doszło do walki między nim a strażnikiem. Dalsze natarcia powstrzymałam za pomocą swojej magii wody. Natomiast, gdzie się udał? Nie mam pojęcia. Uciekł, więc może cały czas być gdzieś tutaj lub dawno za terenem portu - spojrzała uważnie w kierunku strażnika, delikatnie mrużąc oczy - Mam nadzieję, że pomogłam w śledztwie i dzięki temu mogę się udać do rezydencji. Aczkolwiek zna pan moją rodzinę, więc pozwoli pan, że zapytam wprost - zaczekała na jego pierwszą reakcję, po czym dodała - Czy wiadomo coś o Tokisada Ryu? Każda informacja byłaby na wagę złota, zwłaszcza, że mój kuzyn zaginął. Martwię się, że coś mu się stało lub ktoś go porwał - w głosie dało się usłyszeć wyraźny smutek. Nie wiedziała, czemu kuzyn zostawił ich, ani co nim kierowało. Nie zostawił jej żadnego listu, nawet gdy ojciec poświęcił mu tyle czasu, aby nauczyć go władania magią. Myślała, że byli sobie bliżsi, a może się myliła?

Misja prosta drużynowa - Senki & Mahiro & Silver - #26

    Całość historii zaczynała się zamykać powoli i mimo dość hucznych i krwawych momentów, to zdawało się jakby cała ta napięta atmosfera znikała. Być może obecność straży zadziałała na lud nie co bardziej kojąco, przez co zniknęły wszelkie motywy samodzielnego wymierzania sprawiedliwości na tych, którym mogą podziękować za swój los. Być może obecność kogoś z Rady Magii, która swoją drogą nie cieszy się już takim autorytetem i szacunkiem, jak to miało kilkanaście lat temu miejsce, sprawiła że sprawa jest na tyle poważna, że lepiej się nie wychylać? Niewątpliwie pojawienie się zbrojnych zmieniło nie co sytuację, aczkolwiek po twarzach zgromadzonych tu ludzi, można było poznać, że nie jest to pierwsza ich interwencja tutaj.
    Mahiro chciała trzymać się na uboczu i mimo zerkania w kierunku rozmawiającej Senki ze strażnikiem, nie pałała żadną chęcią do dołączenia. Wolała skupić się na ludziach obecnych tutaj, co by zrzucić z siebie jak najwięcej podejrzeń, jeżeli jeszcze wydawało jej się, że może zostać o coś osądzona. Jednakże to nie zmieniało tego, że była w stanie doskonale podsłuchać rozmowę wspomnianej wcześniej dwójki. A poznanie tożsamości czarnowłosej, którą chwilę temu zdzieliła po twarzy, może i do przyjemnych nie należy, ale zdecydowanie jest to cenna informacja. Skupiła się na osobach, które potrzebowały pomocy, ale takich było niewiele. Dzieci i dorośli, którzy uciekli przez tunel w ścianie nie potrzebowali żadnej specjalnej opieki, może tyle co by pomóc im otrzepać się z kurzu. Natomiast ranne osoby, do których zaliczyć można umięśnionego mieszkańca budynku, a także kobietę, która dostała odłamkiem lodu, jak już potrzebowały pomocy, to bardziej tej specjalistycznej, medycznej. Mahiro może próbować porozmawiać z siostrami, które zjawiły się na miejsce w celu opatrzenia rannych, ale jeżeli nie posiada żadnych przydatnych umiejętności, to bardziej będzie służyła jako piąte koło u wozu. Natomiast jeżeli chodzi o jej wybawcę, to mogła dostrzec, że pomagał wyjść z budynku starszym paniom, na które zetknęli się Senki razem z Silverem. Straże nie wykazywali żadnego zainteresowania w przesłuchiwaniu rudowłosej, biorąc pod uwagę, że informacje jakimi dysponują mówią, że pełniła neutralną rolę niżeli wspierała, którąś ze stron, o ile można tak powiedzieć.
    W przypadku Senki dyskusja nie co bardziej się kleiła, choć nie zdradziła żadnych cennych dla straży informacji, to wciąż były tematy, na których warto się skupić. Kapitan jedynie westchnął, gdy usłyszał o przerwanej współpracy między czarnowłosą, a podejrzanym. Wieść o tym, że gdzieś tu może się jeszcze kręcić była pokrzepiająca, aczkolwiek mało szczególna. Na szczęście chłopak z Rady był na tyle przekonujący, że kapitan postanowił odpuścić, a bardziej skupić się na zabezpieczeniu okolicy, by przypadkiem raz jeszcze do podobnego incydentu nie doszło. - W porządku. Zgaduje, że śledztwo będzie kontynuowane już z Radą, skoro wysłali tutaj jednego ze swoich. - Obrócił głowę w kierunku chłopaka, który oddalił się od grupy, by porozmawiać prawdopodobnie ze swoimi przełożonymi. Przyłożył dłoń do ucha, a po chwili pojawił się niebieski okrąg wielkości pięści. Następnie można było wyczytać z ruchu warg, że prowadzony jest dialog, lecz niestety ani Mahiro, ani Senki nie były w stanie usłyszeć o czym dyskutują. Gdy kapitan chciał odchodzić, by wypełnić swe formalności, nagle pytanie czarnowłosej zatrzymało go na chwilę. Podrapał się po głowie, po czym jakby doznał olśnienia odpowiedział. - Hmm... Około pięć lat temu aktualna głowa rodziny, złożyła sprawę do naszego posterunku. Zostałem przydzielony do ekipy poszukiwawczej, ponieważ jak sama wspomniałaś, chodziło o zaginięcie młodszego syna. W jedną z noc rozpłynął się bez śladu. Początkowo sądziliśmy, że jak to każdy nastolatek, uciekł z domu z powodu młodzieńczego buntu. Bardzo dużo podobnych spraw mieliśmy wtedy jak i teraz. Jednakże po upływie dwóch tygodni zaczęliśmy przeszukiwać Magnolię, a następnie razem z innymi posterunkami całe Fiore. Ostatecznie cała akcja trwała pół roku, jednakże nie udało nam się nikogo odnaleźć. Po roku sprawa trafiła do archiwum jako nierozwiązana. Nie było żadnych śladów, a nasi śledczy nie mieli wystarczająco informacji na temat samego Panicza Ryu, więc nie byli w stanie wykryć go za pomocą magii. - Przerwał na chwilę, gdyż sprawa ta wydawała się jakby nie była ostatecznie zakończona. - Ale około rok temu, plus minus kilka miesięcy, do naszego posterunku, gdzie akurat był mój czas warty, przyszedł nie kto inny jak sam najstarszy syn i kuzyn panienki, Dazai Tokisada, który zaczął wyjątkowo wypytywać o stare księgi transportowe, między innymi do Iceberg, Pergrande i Ca-Elum. Po krótkiej dyskusji, okazało się że panienki rodzina postanowiła kontynuować poszukiwania na własną rękę, ale treści dokumentów nie mogłem zdradzić. Jedynie co wspomniałem, to fakt że w przypadku Pergrande i Ca-Elum były liczne łapania w sprawie nielegalnych imigrantów, z czego części udało się uciec. Z uwagi na stosunki między Fiore, a pozostałymi królestwami, nie co wolnej ręki mieliśmy tylko w przypadku Pergrande, Ca-Elum nie zezwalało na naszą ingerencje. Z tego co pamiętam, to Panicz Dazai również zainteresował się Pergrande, z uwagi na to, że chyba ktoś z rodziny osiedlił się na tej bezkresnej połaci ziemi. Jednakże to był ostatni raz kiedy go widziałem. - Odpowiedział kapitan. Następnie spoglądając lekko nerwowo na przedstawiciela Rady dodał na koniec. - W każdym bądź razie dziękuje za pomoc, prawdopodobnie jak coś ustalimy w sprawie tutejszej sytuacji, to będziemy się z panienką komunikować. Albo my albo Rada Magii. - Dopowiedział, po czym skinął głowę i ruszył dalej przed siebie w kierunku budynku, by trochę się rozejrzeć.
    Natomiast Silver mimo twardego spotkania z drewnianymi drzwiami, to wyszedł bez szwanku. Mimo wszystko kobieta, która je otworzyła zdawała się bardzo martwić o jego stan, w końcu niewiele osób, po takim spotkaniu mogłoby w spokoju stanąć na nogach i ruszyć dalej jak gdyby nigdy nic. Udzieliła również pomocy we wskazaniu drogi do najbliższej bramy. Jedną z nich było cofnięcie się w kierunku placu, z którego uciekał białowłosy i odbicie na południowyzachód, zaś drugą było zmierzanie prosto na zachód, a następnie do momentu dojścia do murów odbić na południe. Silver zdecydowanie wolał uniknąć spotkania ze strażą toteż wybrał drugą opcję. Podróżując po uliczkach, mijając mniejsze i większe budynki wychodził ze strefy slumsów, a wkraczał do tej bardziej cywilizowanej części, choć perfekcyjnym określeniem jest - bardziej zadbanej. Po drodze mijał grupki przechodni i czasami pojedyncze patrole tutejszej straży, ale zdaje się, że wieści się jeszcze nie zdążyły roznieść na tyle daleko, by cały Hargeon wiedział o poszukiwanym białowłosym. Doszedłszy do bramy zauważył, że panuje przy niej spory ruch, zaś sama straż nie tyle co kontroluje każdego, kto przekracza granice miasta, ale po prostu pilnuje by do żadnych wypadków nie doszło. Co prawda było ich całkiem sporo, ale w momencie gdy Silver przekroczył bramy miasta, to nie zwrócili na niego uwagi. Być może to z powodu dużego ruchu albo wozów kupieckich, które idealnie ukrywały niektórych ludzi. Niby nie powinno się lekceważyć czujności strażników w takim momencie, ale to nie zmienia faktu, że samotnikowi udało się wydostać z tego nadmorskiego masta.

Dobrze.
Informuje, że jest to koniec misji. Cel mimo, że osiągnięty różnymi metodami, to został spełniony. Podsumowanie zostanie napisane na dniach, w nim też wszyscy dowiecie się o konsekwencjach fabularnych każdego z was, jednakże do tego czasu jeżeli zamierzacie udzielać się fabularnie, to:
1. Mahiro - Niech Twoja postać zachowa większą ostrożność w nadmorskich miastach Fiore i Ca-Elum, a zwłaszcza tam gdzie dominuje handel.
2. Silver - Niech Twoja postać nie rzuca się w oczy w większych mieścinach i unika podróżowania w okolicy jak i samym Hargeonie.

Więcej szczegółów znajdzie się w podsumowaniu tejże prostej misji, która mogłaby śmiało ewoluować do rangi trudnej.
Jesteście wolni, możecie kontynuować jakąś fabułkę tutaj, ale posty już nie będą liczone do misji.

Wiedziała, że nie była pierwszą, która oto pyta. Poszukiwaniem już dawno zajęli się Tokisada, używając wszelkich możliwych środków do namierzenia członka rodziny. Dopiero, gdy wszelkie sposoby zawiodły, powołali się na nią, aby zrobiła to, czego oni nie potrafili. Nie mogła odmówić, dlatego widząc członka straży nie zamierzała się wahać. Swoje śledztwo wszczęła jakiś czas temu, lecz do tej pory była bez żadnych wskazówek. Tym razem miało się to zmienić, w końcu gdy okazja sama do Ciebie przychodzi grzechem byłoby puścić ją wolno.
Za nim do tego doszło, musiała załatwić formalności oraz poczekać na skończenie rozmowy z drugą osobą. Z ruchu warg nie potrafiła czytać, więc zaczekała na swoją szansę, by uderzyć i wydobyć jak najwięcej mogła. Najwidoczniej nie pomyliła się, obierając mężczyznę za cel. Najwidoczniej podczas jej bezowocnych poszukiwań Dazai wziął sprawy w swoje ręce i postanowił przetrzepać księgi transportowe. Pergrande i Ca-Elum, to powinny być jej następne cele, jednakże druga lokacja nieco bardziej ją zainteresowała. W przypadku pierwszej mieli bardzo dobre rozeznanie, ze względu na ojca pochodzącego z tamtych terenów. Z resztą podobnie, jak ona. Wszakże do szóstego roku życia podziwiała połacie terenu, aby kilka dni później przenieść się do Fiore.
Śmierć Eri, zebrała rodzinę w jedno miejsce, lecz wiedziała, że Kazuya najpewniej wrócił do swojej rezydencji, a także naglących obowiązków. Tym samym nawet, gdyby wróciła do posiadłości, mogłaby ich nie zastać i rozmawiać z tymi, którzy pozostali. Tłumaczenie przed wujostwem nie wchodziło w grę, zaś brak kontaktu z jednym z państw, zaintrygował ją na tyle, aby osobiście zbadać sprawę. Na udzielone informacje skłoniła głowę, po czym gdy już miała się oddalić usłyszała o możliwym kontakcie z ich strony. Kolejne utrapienie? Nie miała przecież na to czasu - Proszę, aby kierować informacje listownie do rezydencji, wuj przekaże mi informacje - poinformowała mężczyznę, po czym odeszła. Musiała przygotować się do podróży oraz załatwić kilka spraw przed wyruszeniem. Droga nie miała być łatwa, zaś przy bramie musiała się odpowiednio wylegitymować. Tym samym dała znać strażnikom, iż dłuższy czas jej nie będzie. Jak długo? Tego sam Kami-sama nie wiedział.
[z/t]